KATALIN

Nork eraman du Katalin,

bere begi ederrakin?

Azkenbordara lagundu dio

auzoak negar batean,

olatu galdu batek bota zun

legorrera bart gabean,

itxas ertzeko aitzarte baten

jaso dute gaur goizean.

Erriko mutil jator guziak

zerakarten bizkarrean;

mutil guziak bizkarrean da

txandaka aldatuz bidean.

Nork eraman du Katalin,

udaberriko lorakin?

Auzoko biotz gazte guziak

maitez zituan irakin;

biotz guziak irakin baiña

bat besterik maite ezin.

Bat besterikan maite ezin eta

bera Itxaspeko Martin.

Baiña Martiñek maitasun aren

berririk etzuan jakin,

ta itxasoz aruntz, amesen billa,

erritik zigun aldegin.

Nork eraman du Katalin,

jostatzera izarrakin?

Itxas kanpotik kaio talde bat

garraxika dator arin;

ta ai ene, urruti ontzitxo baten

galdu da Itxaspeko Martin.

Neskatxa bati bere biotza

lertu zaio min arekin,

ta itxas-aurrera sartu da igari

deadarka: —Nun aiz, Martin—

Eta Martiñek erantzun dio

urpetik: —Ator, nerekin!

            * * *

Abots aretxek eraman digu

illen errira Katalin!