MAITASUNARI GORROTO

Ez adi gelditu gure atean

Oakit aurrera. Zertarako aut,

Maitasun, biotz-eden, etxean?

Ordu onean jo dek nere atea!

Biotza zakarretara, ustel-gai,

jaurti nian. Ez egon nere zai.

Pake-lapur,

arpegi gozo, gibel txakur,

ematen dekan ezti-edena,

oiñaze miñagoa sortzearren

eskeiñi oi-dek.

Erruki gabe ixurtzen dakik

beazun-eztena.

Ama bat eman idaken, argi-uts.

Ni samintzeko, erio-mende,

biurtu uan ezur eta auts.

Zertarako niñukan erri baten seme?

Onen ederrez txora ondoren,

eten nedin zori gabe?

Maitasun! Gorroto aut!

Eskein gezurtiz,

amaika aldiz

itxutu nauk.

Maitale eziñen egarriz

zirika niñukan, aiek irriz

utzi ninzaten minbera.

Ire aolkuz lege guziak

jaurti nizkian leizera.

Jainkoa Bera maitatzen ere,

ez didak utzi pakean.

Oben irrikaz nere bizia

josi dek, inpernu-keizez

gal zedin nere zoria.

Zertan ago gel nere atean?

Nere burua sasi zuri dek,

urteen buruz sugai utsa.

Ala ere, gezurti alen!

maite gazteen eskeintza

egiten ez aiz lotsatzen.

Oa emendik, eden galgarri!

Ta kontu

nere biotzean sartu!

Berriro emen somatzen baaut,

madarikatu!

naiz nere bizia galdu,

nere biotza labain zorrotzez

erdi-erditik urratuz,

ilko aut nere eskuz!