ITXAS AMA EPAIPEAN

Orruka ari dan

itxas nastuari,

aizeak burrundan

diotsa kantari:

Ama sabel-aundi,

arraiz ta urez izor,

gañean zabaldi,

sakonean malkor.

Zerk galerazten din

loaren magala?

Sukarrez burumin

dardaraz aut, ala

epai zorrotz bidez

loa uka din Jaunak,

betiko logurez

mintzeko ire egunak?

Ain zoro diardun

dantzari, beti zut.

Geitxo egin al dun

ezkutuan txurrut?

Izan ere erreka

ta ibaiak bota ala,

edan den ozenka.

Ezten lan makala!

Uin arroa aparrez

betetzen ondartza:

ire bular-esnez

zuritu den aitza.

Magal zabalean

dantzan lau ontzixka.

Ote dira, agian,

aurdun lau seaska?

Islaruntz zeruak

urrezko izerdia:

zapi beltzez gauak

txuka aren bustia.

Iruten Illargi

elur-arilletan:

zillar bide zuri

dagi ur beltzetan.

Itxas amak lurra

oeratu nai du:

olatu negarra

du bere lo-kantu.

Lotan dago dana,

bai mendi, bai zelai.

Itxasoa esna!

Ori du bere epai.