BURU-ERROTA

Ai, nere Errota!

Buru-Errota!

Millaka gogapen

ditut alkar-joka.

Etxeak, etxeak, etxeak,

sorgin-tren iduri igeska;

gizonak, mendiak, ibaiak,

txakurrak... oro ditut kezka.

Dantza zoro batek arabil,

usu aldatuz jolas-neska.

Ai, nere Errota!

Buru-Errota!

Etengabea dek

ire ames-miña.

Urrutiko ibilli, dirutza

errezak, bizitza ariña,

aginte zabalak, jakintza

azkarra dek ire iriña;

erromeri nastu batean

gardozten abil ire griña.

Ai, nere Errota!

Buru-Errota!

Itzul da berritzul

inpernu-batzarre;

gorroto, bekaitz, arrokeri,

lizunkriak gorazarre;

gerra, eriotz, lapurretak,

gurpil biurriari: arre!

Pekatuzko zurrunbilloan

itotzen nauk jolas ta parre.

Ai, nere Errota!

Buru-Errota!

Nun dek ik atseden

artzeko etzana?

Gogapen, ames, pekatuak

sortzen dek beti ire lana;

bizitza gorrotazi didak,

ikusiz ire gaitz-iorana.

Arnaska, itoka daramak

egonik gabeko edana.

Ai, nere Errota!

Buru-Errota!

Zeruan kakotu

bearreko inguma,

Jainko Beraren oiñetara

jaso zak ire erresuma;

otoitz eta ilduraz oakit

erioaz birtute-bilduma,

zeruko iriñez ogituta,

dezadan Jaunaren eskuma!