88.

Katua eta txorijak

                        (J.A. Uriarte, Poesia bascongada, 26)

Itxirik katuak

etxeko bazter ta zurkuluak,

asmo gaiztuakaz bere aldetik

urten eban basora erritik.

Eguan kerizpian

urrengo ibarrian

sastegi baten ezkutaurik

Gaizto izan naiz makurturik.

Eguan auzpez

ilda balego legez

mausaz ta marroz entzuten

berreun bat txoritxuk egiten

zitubezan kantuak.

Begiraturik katu zartuak

—«Ai, bazengoze —diño— urrian

neure inguruan lurrian!

Baña, zelan nik ona erakarri?

Miaoka asiten banaz ni,

agur nire bazkarija!

Agur niretzat txorija!

Egotez gogait egin ebanian

ta uste onak galdu zituzanian,

ateraten dau burua.

Dirautse:—«Ederra da soñua».

Egiten ditu txaluak

balegoz legez gozatuak

bere belarrijak

entzunik soñu zoragarrijak.

Ikusirik txoritxuak bizartsua,

sarturik bijotzetan izua,

nai dabe igesa arin artu.

—«Txoritxu gizajuak,

ez zaiteze izan eruak.

Ez naz, ez, ni basakatua,

zuen arerijo ezagutua.

Ni naz erri barruan azija,

baketsu ta otzana guztija.

Erdube orain nire aurrera

soñularijen maisuari entzutera.

Nire soñuak ez dauka bardiñik,

zuen artian ez dago klarinik.

Bazare bada ain soñu zaliak,

zetarako ez izan gaur entzuliak?

Zozo txistuagaz naz bituko,

beste guztijok zare batuko

nire inguruan.

Ez da iñoz izan munduan,

ez basuetan,

ezda erregeen jauregijetan

onelako musikarik.

Ez, bada, euki ikararik.

Berba labanetan ziranak likatu

katu zarragana ziran urreratu

Ta euren kalte andijan

artu eben maisua erdijan.

Ateraten dau atzaparra katuak

bardinian erabilteko soñuak,

atrapetan dau zozua

egualako lodi ta mardua.

Sinisgatxa ta zurra

ez bazara batzuetan,

zabaldua dago gaiztuetan

berba laban ta guzurra.