80.

Txakur bijak

                        (J.A. Uriarte, Poesia bascongada, 14)

Txuri txakur salo ta azartubak

ezarri eutsazan bere agin zorroztubak

ariki mamiñari bere etxian

iñok ez ekusalako ustian.

Pinto txakurtzar saluaguak

entzun zituzanian urru soñuak

bajuako, ta dau aurkituten

ariki oña amorruz txikituten,

begi ezkel, agiñak odolduak,

urruka ta mosuak astinduak.

—«Zer da ori, Txuri zorigaistokua?

Ez al zara zu txakur etxekua?

A, bai! Ta zein eskerbagia

gure ugazabarentzat! Zeñek etxia

itxiten deuskun guri uste onez,

zaindu daigun gabaz eta egunez.

O etxegaltzallia!

Lapur andija zara, ez gordetzallia.

Ostuko zeuntzan ariki zatija?

Ez al da au izatia lapur andija?

Ogija deusku guri emoten,

ta gugaz da sarri olgetan ibilten.

Ostu deutsazu arikija

zeñegaz egingo eban bazkarija.

O esker txarreko ta sabel gaistokua!

Saldu dozu zeure ugazaba gizajua.

Itxi egijozu aragijari,

ta jan baga biurtu ugazabari.

Ez geijago zapaldu

beragaz dagijan bazkaldu.

Ni naz zure adiskidia,

urte askotan lagun maitia».

—«Ondo diñozu, Pinto leijala,

Egingo neuke nik beriala

zure esana, ez baneki

bakarrik diñozula kanpoti.

Itxiten badeutsat nik arikijari

ez al deutsazu zuk emongo sabelari?

Zetarako dira zure barriketak,

egin badituzu zeuk lapurretak

nik baño sarrijagotan?

Onegaz orain ni ondo nago».

Ordijari dirautsa ordijak

—«Ez dok biar orrelan moskortu,

ez ardaoz guztiz konkortu.

O ze egija andijak,

ta edozeñentzat argijak!

Irakaslak ipuiñ onetan

daukee ikasbidia:

Dago ondo irakastia

egitada zuzenetan.