75.

Txakurra ta astua

                        (J.A. Uriarte, Poesia bascongada, 9)

Txakur bat eta astua bein joiazan

gizon bategaz bidian.

Au luak artu ebanian,

solo batera sartu zan

bedarra jatera astua

asi zan atsedenez.

Barriz igarua gosez

eguan txakur gizajua.

Astuari deutsa onek esaten:

—«Makurtu zakidaz laguna,

bada naz zure ezaguna,

ta bizi gara etxe baten.

Zorruan daukazu ogija.

Badozu lepua makurtuten

itxiko deustazu kenduten

neure sabel zorrija.

Alde egiten dau Astuak.

Txakurrak deutsa jarraituten

Ta oñak ditu zutinduten

zakuan sartuteko mosuak.

Astuak deutsa esaten:

—«Txakur, neure laguna,

jagiko da gure Jauna

ta arek emongo deutsu jaten».

Onetan dator otsua

gose amorruz basotik,

iruntziteko gogotik

ikusten daben astua.

Orduban bildur andijagaz

txakurrari esaten

deutsa ta erregututen:

—«Arren lagun zakidaz».

Txakurrak dirautsa barrez:

—«O neure etxe-laguna!

Jagiko da laster Jauna,

zagoz ortxe atsegiñez».

Otsuak il eban astua

Txakurrak bete sabela,

ta erakutsi onela

«Ez izateko gaiztua».

Nai dabenak aurkitu

Laguna premiña orduban,

bestiai euren estuban

  biar deutse lagundu.