ENE MAITEAK,
JO DEZAGUN LEENGO BIDEARI

        Eginxeak ginauden euskar lanari, bide zabaletik ibilli arren beaztopaka baizik ez ginoazin, baña ala ere bide egiten ginuen.

        Napar alde untan euskar gutun egileak ez dira aniztu, nago ez ote garen tipitu.

        Zinez ala gara; aitzaki guti aski dugu alde bat uzteko artua dugun lana, baño ura neketsua delarik bi aldiz.

        Emen gabilzenentzat segurik, zein guti aski dugun euzkaraz ez aritzeko.

        Nik ez dut gauza andik bear lanari uko egiteko. Batzutan euskar irakurgai onak irakurtzen baditut, oraikoak edo leenagokoak, ori aski dut nere baitan errateko: oriek, oriek dituk lan onak, txukunak bezain ederrak, euskar gutun egile oken aldean zer ari aiz i?

        Baño, ori alferkeriaren itzak dira.

        Itzkuntza guzietan gauza berbera gertatzen zeie; ele bakotxaren idazleak ez dira oro gorenengo mallakoak, gutienak dira goitiko ortzetara jautzi egiten dutenak, geienak bekoetan darabiltza.

        Gisa beraz guk ere, pekoetako malletan gelditu bearko; ek ongi zelaitzen baditugu, ondotik eldu direnak lasterrago iraganen dituzte eta errexago omen andituko.

        Baldin omenik ezpadigute emanen, lotu gaitezen lanari; omenari begira ezpada, gure biotzaren taupakadak iardetsiz.

        Egiazko abertzalen biotza ari da beti oiuka «euskaraz, euskaraz», eta nik baño obeki dakizue, abertzaletasunaren arabera ezpa gara euskeldunak anditzen, ez ditugu gure Aberriaren zimenduak ongi finkatuko.

        Eta ni betiko arira; ez da aski goraka ibiltzea, ez da aski diputadoak autestea; ori ongi dago, ederki zait baño, nabarmen oriekin batean baldin nabari ezpa dira euskarari zor diogun atxikimendu ta maitetasuna, alferrik gabiltza.

        Ala bada, asi gaitezen; eta jo zagun leengo bideari, jo ta jo; euzkaraz irakurri eta euskaraz idatzi; ori gure eskuko dugu; mintza aal ditekena bi bide egokienak bere esku.

        Adixkide maiteak, barkatu eta Jainkoa baitan agindu.

Larrekoa