LAMINAK

        Behin batez bazen emazteki bat. Bazituen hiru alaba eta egun batez gaztena abiatu zen, gan behar zela sehi. Hiriz hiri zohalarik atzematen du lamina bat eta galdetzen dio:

        —Norat zohazi haurra?

        Eta erraten dio:

        —Neskato plazarik badakizu?

        —Baietz; nahi bazare ene etxerat ethorri, hartuko zaitut.

        Erraten dio baietz eta goizeko lanak ematen diotza. Erraten dio lamina harek:

        —Nihorari ilkhi behar naiz, bainan zure lanak izanen dire: sukaldia aintzurtuko duzu, pegarra hautsiko duzu, baxera guziak porroskatuko ditutzu, haurreri gosaiterat emanen diozute eta bisaiak zikinduko, iliak kartsailluko ditutzu.

        Eta hari zelarik haurrei gosaiterat ematen, heldu zaio xakur ttiki bat eta erraiten dio:

        —Ttau, ttau, ttau, nik ere zerbeit nahi.

        —Hail hemendik xakur txarra, emanen haut ostiko bat.

        Eta xakurra ez zen gaten. Azkenian ematen dio jateko pixka bat eta erraten dio:

        —Nik orai erranen etxeko andriak zer erran duen iteko.

        Eta erraten dio:

        —Erran zaitu sukhaldia garbitzeko, pegarra bethetzeko eta baxera guziak garbitzeko, eta guziak ongi eginak balinbadituzu, emanen zaitu hauta: orai zer nahi duzu, zakhu bat ikhatz ala zakhu bat urhe? Izar ederra kopetan ala asto zilla kopetan? Eta erranen diozu zakhu bat ikhatz eta asto zilla kopetan.

        Eta etxeko andria arribatzen da eta bere neskato berriak lan guziak inak ikhusten zelarik, arras kontent zen eta erraten dio:

        —Hauta, zer nahi duzu orai ene neskato: zakhu bat ikhatz edo zaku bat urhe?

        Eta erraten dio:

        —Ba, nik igual zakhu bat ikhatz.

        —Izar ederra kopetan edo asto zilla kopetan?

        —Ba, nik, asto zilla kopetan.

        Eta ematen dio zakhu bat urhe eta gero ematen dio izar ederra kopetan. Eta neskatxa hori partitzen da etxerat. Hain zen ederra izar ederra kopetan eta zakhu ederra bizkarrian, eta familia guzia estonitzen da eta erraten dio alaba zaharrenak bere amari:

        —Ama, gan behar naiz ni ere neskato.

        Eta erraten dio:

        —Ez haurra, hik jeus ez dun eginen.

        Eta ez baitzuen bakerik eman nahi, partitzen da. Bertze ahizpa bezala arribatzen da laminen hirirat eta atzematen du barnian hura bera. Eta erraten dio:

        —Norat zohazi neskatxa?

        Erraten dio:

        —Neskato!

        —Zato gure etxeat.

        Eta hartzen du sehi. Ematen dio aintzinekoari bezalako lanak eta hasten sukaldia aintzur eta aintzur, baxera guziak hauts, pegarra hauts, haurreri gosaitera eman, eta guzieri bisaiak zikintzen eta bazen oino gosari hondarra. Eta xakurra heldu da eta xakur harek egiten zuen:

        —Ttau, ttau, ttau. Nik ere zerbeit nahi.

        Bethi han zabilkion ondotik, eta ez dio fitsik ematen. Eta azkenian jotzen du ostiko batez eta egortzen du kanporat. Eta heldu da etxeko andria. Atzematen du sukalde guzia haintzurtua, pegarra eta baxera guziak hautsiak, eta galdetzen dio:

        —Orai, ene neskato, zer nahi duzu sari?

        Eta erraten dio zakhu bat urhe eta izar ederra kopetan.

        Eta ematen dio zakhu bat ikhatz eta asto zilla kopetan.

        Badoha etxerat nigarretan eta erraten dio amari hura hain triste heldu dela. Eta tartekoak galdetzen dio berriz permisionea. Ezetz. Uztu da eta geldi arazten du etxian.