XX. GARREN KAPITULUA

Nola Iainkoari bere flakezia propioa
aithortu behar zaion,
eta halaber munduko miseries

        Konfesatzen daroskitzut, Jauna, ene hoben guziak, konfesatzen daroskitzut ene flakezia guziak.

        Mais esteuskeria batek abati eta tristatzen nau. Batzuetan kuraios izateko deliberazioneak hartzen ditut; baiñan tentazionerik mendreenak suprenitzen nabenean estakit zer egiten naizen.

        Batzuetan esteuskeriasko gauza batek tentazioneari lekhu ematen dio.

        Eta nois eta ere uste baitut aski segur naizela, zeren espaitut perila presentean ikhusten, erremarkatzen dut haize xume batek kolpe bates etxatzen nabela.

        Etxa zatzu beras begiak, Iauna, ene beheratasun eta flakotasunaren thulunbioen gaiñerat, zeiñak nik neronek baiño hagitz hobekiago penetratzen baikitutzu.

        Duzun zure kreaturas konpasione, eta basatik thira nazazu, han barna sarthua esnagoen eziñ ilkhi naiteken bezala.

        Hark mais ximikoak ematen daroskit, eta zure aitziñean ahalkerias estaltzen nau ikhusteas haiñ flako, eta puxantza gabe naizen ene pasioneei resistenzia egiteko.

        Zuk ni zure grazias goardatu, arren konsenti estezadan, gustiarekiñ pena handia dut, bethiere horlako gudu eta hauzian bizitzea.

        Hemendik agertzen da ene flakezia, zeren eta imajinazione edo fantasia ahalkagarri gaisto hek fazilkiago ene ariman sartzen baitire, ezen es handik ilkitzen.

        O Israeleko Iainko puxanta, arima fidelen esposa, zure zerbitzariaren trabailu eta penak ikhus zatzu, eta ene akzione guzietan gida nazazu.

        Zeruko indarras borthitz nazazu, haragi miserable hau zeiñarekiñ bethiere gure bizitzean gudukatu behar baitugu, ispirituas gorago ene baithan altxa estadiñ, zeiñari espaitzaio oraiño obedient.

        Helas! ala bizitze hau dohakabea baita, bethiere tribulazione eta miserietan denas geros, zeiñetan gauza guziak etsaies inguratu eta betheak baitire.

        Gaitz bat pasatu ondoan bertzea han da, tentazione bati bertzea darraiko; eta oraiño etzare haiñ fite etsai baten gonbatetik ilkitzen non kolpe bates etzaren surprenitua kausitzen bertze etsaien nonbre handi bates.

        Nola horrenbertze garrastasunes betherikako, eta miseries inguraturikako bizia maita ahal deiteke?

        Nola hori bizia deit ahal deiteke, hainbertze izurri eta heriotzeen ama abondanta denas geros?

        Gustiarekiñ hainitzek maite dute, eta bere plazer eta errepausuak han kausitzerat egiñ ahala egiten dute.

        Mundua akusatua da bano eta tronpura dela, gustiarekiñ pena dute hainitzek haren kitatzea, zeren eta haragiaren desira gaistoak nausi baitire.

        Bi pendura sentitzen ditugu gure baithan, zeiñek traiñatzen baikaituste munduaren maitatzerat eta denbora berean mesprezatzerat.

        Parte batetik haragiaren nahiek, begietako dibertimenduek, eta bizitzearen superbiotasunak haren maitatzerat ekartzen, eta bertze partetik miseria harrigarriek hura segitzen ditustenek, unhagarri hura kausiarasten darotzute.

        Baiñan helas! amudioaren eta dibertimenduen plazer gaistoak badarama hura hañitzen arimetarat, zeiñek pikatzen ditusten arantzeas egiten baitute bere plazera, egiaski egundaiño Jainkoaren dulzetasuna, eta barneko bertutearen edertasuna estute ezagutu ez eta ere gustatu.

        Kontrarat mundua perfeki mesprezatzen, eta ostikatzen dutenek, badakite zer den zeruko boskario hura, zeiña, hura mesprezatzen dutenei ematen baitzaiote, eta ondoan klarki hura maite dutenen tronperia eta ignoranzia handia ezagutzen dute.