HIRUAK

        Gela xokoan zauden hiruak, elgarri beha, elgarri irriz.

        Aitamak ukurtuak haurraren begietarat, haurra dena begi aitameri kantuz: «Atta, atta... ama, ama-ma...»

        Eta biak bozez ta kontentuz elgarri beha zauden ixilik... eta... hiruak bat ziren.

        Trinitatea, hitz ilunbetsua, bainan horra zer den Trinitatea: hiruak bat, hiruak hain tinki, hain amultsuki, hain osoki bat, nun ez baitute bihotz bat eta izaite bat baizik.

        Aita ahal guzizkoa izaki-ta, munduak eta munduak egin diozka Semeari eta izar bezenbat seme-lagun.

        Trinitatea...! Gogoak ezin errana, bihotzak sentitzen du...

        Aitarekin bizi-emaile, lan-egile zaiztenak,

        Semearekin esker bihurtzen, otoitz egiten ala pairatzen duzuenak,

        Izpirituarekin maitez maite duzuenak, egon, zoratuak, zeru-alderat beha:

        «Oi Trinitate Saindu Saindua!...»

29-5-47