KAPA

        Gizonaren egun handiena: azkena.

        Bertze egunak, egun gozo edo ilunak, jiten dire eta joaten...

        Azken hori aldiz: behin betikoa.

        Ehorzketako bidez bide handi batean bezala dabiltza lurrekoak oro beren bizian.

        Buru arinen dantza-zirimolak eta handi mandien igaite tarrapatak hobirako bidez-bide hortan bururatzen.

        Sortu guziek hil behar.

        Bere hilak bere lurrean handizki ehorzten dazkieno, lur hartako jendea gazte dago, menderen mende gazte.

        Zoin eder den euskal-jendea orga-bidez jausten denean, lerro-lerro eta kapa beltzetan.

        Mendi-harroken arteko errege batzu iduri dute gizonek eta euskal-Arima ezin-hil horren itzal batzu emazteek.

        Euskal-jendea, atxik, otoi! Zure kapak.

        Oihala kario dela? Mihiserik gabe lo egin, bainan kaparik gabe ez ibil, ehortz-egun handien hoitan.

        Zure kapak dauzkatzuno, beiratuko ditutzu ere galtza xuri ta gerriko gorriak, arrozkerietarik garbi beiratuko.

        Atxik zure kapak: hain ongi dituzte omen nigar sainduak gordetzen eta alarguntsen min handiegiak itzaltzen.

        Atxik zure kapak, jauntz-zkitzu eta handizki ibil: nola ogi azia hildorat, euskal-semeen gorputzak hil-hobirat botatzeko...

        Jauntz zure kapak eta handizki ibil, erregezki ibil: lerro-lerro joateko betiereko Biziaren atetaraino...

18-11-48