Lehen apez-urratsak

ZURE MIN...

Zure min eta ametsek, bihotzeko Jainkoa,

Tirabiran dabilate nere barne gaixoa:

Ilunbeekin borrokan arima kaldan noa,

Zure suaz argitzeko gazteen behakoa.

Barnekoak maiz ahorat jaunzten zaizkit pertsuka,

Bainan ezin mintzatuak laster loturik nauka.

Ai! aipatzen ahal banu dabilatan borroka,

Bainan aintzinat jo behar Jaunarekin ixilka.

Hegoa dantza-sistuka arin dabil ta zoro,

Furfurian eramakiz osto, lano ta oro.

Jauna, otoi! utz nezazu bain baita pertsu-aro,

Utz nezazu, ontzerat utz, zerbeit olerki bero.

Nere griñak, nere minak har-zkitzu, Jaun Goikoa,

Nola lehen, ametsetan nabilan, gau osoa:

Oi! izarrak, lo lerilo, entzun nere leloa,

Aintzinetik dugun goza goiko bozkarioa.

Amodio, Amodio izarrez goitikoa,

Gaztez gazte zu ereiniz, apeztuz geroz noa.

Daldaran dut nik osatzen zure misterioa:

Ager neri gaupe huntan, ager, Amodioa.

Nere apez-eskuari zarizkio burrustan,

Argi, bake, bozkario, ixuriz bihotzetan;

Hor zare hor kantuz ari heien eta ni baitan,

Gordea gu bizi garen haragi-hezurretan.

Gure ilunbe-gorputz hauk noiz dire suntsituko?

Barneko Amodioa noiz zaiku ba jauziko?

Guziak batera gaiten goi-izarren pareko,

Pindar zirimolan eta kantuz betiereko.

Menderen menden arteko egun batez sortua,

Igorri dautzut zerurat ene bihotz-kantua;

Eta ni, errauts-umea, izan naiz hautatua,

Arimetan ereiteko lorialako sua.

Bozkario sobera dut oraidanik gozatzen,

Enetzat zu ezautzea jadanik aski baitzen:

Hara nun nauzun betiko, Jauna, zu iduritzen,

Eni so, eni entzunka zeruz ase ditezen.

Oi otoi, Amodioa, aski atsegin, aski.

Hil nezazu amodioz eta errauts osoki:

Zu eta heien artean bainaiz traban egoki,

Ken nezazu, ken trabatik zu zaitzaten zu aurki.

Gauza iluna ezkoa, bainan argitzailea:

Xorta-xortaka urtuz du argitzen aldarea.

Hezur ilun eta lohi, gizon begitartea;

Bainan, hartan baizik, Jauna, ez agertzen zurea.

Ori ba nere hexurrak, ori nere... ezina

Eta zuk nahia nitaz izan bedi egina.

Hego-ametsak utzirik banoazu aintzina,

Nere min eta hutsetan ager zaiten zu, Jauna.

Atsegabetan joanen naiz begitartea irri,

Ilunbetan sinesteaz etsituen pizgarri.

Ohartuko zaizkit oro zuk eman indar horri

Eta, ni erdeinuz asez, josiko dire zuri.

Iduriz alfer joanen naiz nere bizi guzian,

Kar frango barnean eta amets frango begian.

Goiz batez sartuko naute hil guzien hobian;

Bainan nik sinetsiko dut ni baitan den grazian.

...-47