LURDEKO MENDIETAN

Lurdeko mendietan oihanpez nabila,

Ur xirripak xurrungari, San Josep gidari.

Ez ote dakizue Jesus eri dela,

Ene zain histuetan Jesus dela eri.

Erran dio Josepek Ama Birjinari:

«Belokeko gainetik Lurderat doala.

Oihanpez kantari, gainez ameslari

Piztuko zaio berritz zainetan odola.»

Ekartzen dautzut, Ama, ene Jesus mina:

Bidez bide nabila bai tuz eta kantuz,

Bihotz indar guziez minaren auhena

Harroken artetarik zerurat botatuz.

Bihotz barne barneak auhenka husturik

Ezin sendatu minen urerat naiz jausten;

Eta hor belauniko ezpainak luzerik,

Amaren eskutik dut hurrupan edaten.

Ene mina nundik den eta nolakoa

Badakizu, Jesusen ama dohatsua:

Barnen jale sartu zait Jesusen gogoa;

Min hori badakizu, ezin sendatua.

Amodio geiegiz, amets zabalegiz

Eta su bortitzegiz hantu zait bihotza:

Guziak egin nahiz, denak piztu nahiz

Hasi zait begietan ezin geldi dantza.

Gazte begi orotan nahi nuen-eta

Barneko barneraino Jesus sar-arazi.

Begi bihotz bidetan nork jakin zoin hauta

Eta bihotz indarrak nola behar hezi?

Hustu bazait bihotza, histu behakoa

Eta begi gaizoak dantza-mantzan hasi,

Nor daiteke harri nor? zu ote Jainkoa?

Ez ote zinakien nor duzun hautetsi?

Jauna, zuk hautetsia, zuk hortaratua

Hemen nauzu hurrupan Amaren altzoan,

Haren begiez beha, luzatuz eskua,

Ezin sendatu mina, zuk sendatuz, doan.

Louzourm, 19-1-56