Arratiar soldadu baten
Kubako amesa

Egun danetan oi dan legetxe

Illunkerea zan eldu;

Ta eguzkia mendi ostean

Egin zan atzo estaldu;

Mantu loratsu urdin bat gabak

Eban zeruan zabaldu,

Gure tronpetak erretretea

Jo ta zirean ixildu.

Milla soldadu gitxienetik

Gengozan zelai batean,

Oso nekauta asazkau nairik

Danok etzunda lurrean:

Batzuk bildurrez areriorik

Ete ebillan urrean,

Arri bat legez ni barriz lotan

Nengoan bedar artean.

Gorputza loak loturik neukan,

Burua bear egiten,

Makaztui-n neure etxean uste

Neban nintzala aurkitzen;

Uste neban nik lengo ardiak

Banenbillela zainduten,

Soñu joteko marmitak barriz

Tanbor eustala serbitzen.

Uste neban nik nekutsazala

Lengo atx eta mendiak,

Eta poztuten nintzan gizenik

Ikusitean ardiak;

Alegeretzen ninduen oso

Irrintza baten burdiak,

Ebiltzalako gora ta bera

Tratan zoli guztiak.

Uda goiena zan ta geunkazan

Galantak arto soloak,

Eurai begira aita ta ama

Egozan kokolotuak;

Ni etortea gerratik euken

Loteriatzat gaixoak,

O! baña laster amesa bota

Eragin eustan sustoak.

Esne esnetan neragoiola

Alako ames dontsuan,

Dianearen soñu garratza

Sarturik biotz barruan,

Damuz gomutau eragin eustan

Kuban ni zelan nengoan,

Eta ez gure ardiak zaintzen

Altungo larra gozoan.