Zarika eta nekosta

Atsekabez egoan igaz beiñ zarika,

Illerri eder baten negarrez zotinka;

Anpuluzko errekak jakozala jausten,

Azpiko obi gaña eban sopinduten;

Eta bere alboan egoan nekosta,

Zeiñek negar tantarik ez eban nai bota,

Bata makurrik eta bestea zardenik,

Ikusitean biai itandu neutsen nik:

Zertatik jaioten zan euren goiberea,

Non artu neban laster erantzuerea.

Zarikak esan eustan: makurrik beruntza

Illakgaitik bizi naz damuz zizpuruka;

Eta nekostak diñost: zuzen goruntza

Ara joan daitezan nago erreguka...

Euren alde andia nik beingo batean

Ezaguturikoan auxe esan neban:

«Agiri da garbiro zarikak munduan

Gura dabela bizi, nekostak zeruan,

Orregaitik au dago araxe begira,

Illen arima onak doiazan errira».