Karidadeko aizpa bati

Turunta otsak gerra soñuaz

Biotzak ditu goibeltzen,

Mendi gañeko sutunpak berriz

Dardaraz lurra ipintzen;

Turmoi antzeko dunbots artetik

Bonba danean irtetzen,

Jende aundia arkitutzen dan

Erdian bada erortzen,

Lertzen danean bere pusketak

Nola diraden banatzen,

O! zeiñbat gizon duen zauritzen,

Zeiñbat illotzik lagatzen.

Otso ta legoi biurturikan,

Jasarran dabiltz anaiak,

Diruditela elkarrentzako

Txakur, katu, ta etsaiak,

Dierri baten jaioa gatik,

An sortutako ezbaiak,

Amorratutzen nola dituen

Ipiñi beren erraiak,

Alde bitara jarririk baten

Len lagun ziran galaiak,

Oraiñ dabiltzaz odolez loitzen

Mendiak, nola zelaiak.

Ango garraxi eta añenak

Biotza erdibitzean,

Karidadeko aizpa iñola

Eziñ egonik etxean;

Zauritu egiñ diranetara

Dijoa beiñgo batean,

Gaixotegia bertan utzita

Gudan premia sortzean,

Lagundutzera gizagaixoai

Aingeru baten antzean,

Dadukalako Karidadea,

Fedearekin nastean.

Bere burua belo zuriaz

Duela oso estaltzen,

Illen aurrean zeruetara

Begiak ditu goratzen;

Aien animak gatik gloria

Biotz beroaz eskatzen,

Biraoka eta gaizki esaka

Miñez danari sututzen,

Itz santuakin eraman ona

Artutzera du pizkortzen,

Baita Jaunaren amore arren

Penen artean ixilltzen.

Bai, gazte guri oraindik zala

Ostikopetu mundua,

Egin zuenda, baita esleitu

Barruko bizilekua;

Ospital edo gaixotegian

Berez zekarren gogua,

Igarotzeko bizitza dana

Gobernatutzen mintsua,

Bai gorputzean, baita animan,

Arkitzen bazan gaixua,

Lagundurikan sendatzen biak

O! zer lanbide santua!

Zeiñbat erida kirats ta usai

Txar zituztenak botatzen,

Beren oietan zeuden mintsuai

Ziezten gozoz kuratzen;

Baña gaur dabil guda tokian

Arriskuetan da sartzen,

Bere bizitza besten on arren

Duela oso eskaintzen,

Eta ala ere, erituari

Ongi badio laguntzen,

Orretxek dio bere biotza

Eziñ geiago poztutzen.

Ara non daukan amak bezela

Arturik beso artean,

Dierriaren martire zaill bat

Asnasa bukatutzean;

Balak millaka erori arren

Albo, aurre ta atzean,

Ez du nai utzi bakarrik illtzen,

Alako zorigaitzean,

Botoa oso gordetze arren

Uts gabe bete betean,

Zeiñ egiñ zuen abitu ura

Profesatzeko jaztean.

O! emakume, aingeru baten

Pare zerana munduan,

Iñork badauka lekurik nere

Biotzean zeiñ goguan

Zuk dezu eta, zeren zoratzen

Nazun alako moduan,

Aro eder bat jantzi nai nizun

Ejorik nere kantuan,

Baña, laburra nola ni naizen

Etorki ta adimentuan,

Argiagoren batek bearko

Dizu iniñi buruan.