Nere adiskide laztan

                        On José Manterola zanaren andre

                        Eloisa alargun atsekabetuari

Damuz gau eta egun O gaur andre Eloisa!

Bizi zerala dakit, lutoz estalirik,

Ez aldakizu bañan, denok bear degula,

Iges beste mundura noizbaiten emendik?

Ezagutzen det ongi, dela oso tristea,

Zu zeraden antzera alargundutzea,

Ezagutzen detala, diotsut berriz ere,

Zure senarra lako bat zer dan galtzea.

Ezagutzen det, a bai! dezula gai naikoa,

Dezula suerte bat bizitzeko triste,

Ezagutzen det zure senar onak adiñbat

Zerorren amak ere etzaitula maite.

Ezagutzen det iñork, ez dizula kenduko

Bizi zeran artean bere oroipena,

Dazaut biotz orretan daukazula zauri bat,

Ill arte gordinkiro iraungo dizuna.

Bakarrik al dezake pena on arindu,

Bakarrik barren on gauza batek poztu,

Bakarrik ark ditzake munduko lazeriak,

Bakarrik pena oiek ondoen gozotu.

Bakarrik esango det, bakarrik bera dala,

Bakarrik alargun ta ume zurtzen poza,

Bakarrik zeñek biotz estu estu dagona

Zizpuru egiñ arren jarten duen lasa.

Bakarrik degu bada, zuk dakizun bezela,

Pozgarririk onena daukagun Fedea,

Gañera berarekin batera biotzean

Zerura igotzeko daukagun ustea.

Bakarrik antxen bada, berriz bilduko gera,

Gure guraso, senar, seme alabakin,

Bakar bakarrik antxen, berriro ez illtzeko

Bizi egingo gera beti elkarrekin.

Bañan ara baño len, ementxen bear degu

Lendabiziko bian ementxen penatu,

Ementxen bear degu, emen emen lurrean,

Eriotza larria iretsi ta artu.

Santuak ere zuten malla onetatikan

Pasa ta egan egiñ Zeru ederrera,

Gure Jesus maiteak, bere Ama laztanak,

Orobat artu zuten tragua berbera.

Alaxen egunen bat izango da guretzat,

Etorriko zaiguna erio garratza,

Koraña zorrotzakin lapur bat bezelaxen

Kendutzera betiko bizi ta asnasa.

Bañan ez da ajola, betor nai duenean,

Betor, erasotzera amorru bizian,

Ez dio ardura, Jaunarekin bagaude

Garbi ta adiskide gu kontzientzian.

Betor, eldu bezaigu, azpiratu gaitzala,

Bere atzapar zorrotz erpe luzeakiñ,

Bañan bere garaitza bakarrik izango da,

Soillik gure gorpuztxo erbal illkorrakiñ.

Zergaitikan anima, ezin dezakean ill,

Dalako ezillkor ta beti betikoa,

Nork ona baldin bada daukan zeru eder bat,

Eta antxen bizitza zorionekoa.

Eloisa! zure Pepe, ere ona zalako,

Igo zuen Zerura beraren animak

Aingeruak bezela araxe ega zuen,

Gozatzera betiko o zer atsegiñak!

                    * * *

Garaitu zaitez arren, kemen artu Eloisa!

Alaitu eta epe piskatxo bat artu,

Nekeetan oi ditugu, lorerik bikañenak,

Frutarik gozoenak Zerurako bildu.

Laster iragoko da, erbeste onetako

Denbora labur eta naigabez betea,

Etzuen Jaungoikoak guretzako ez egin

Orain arkitzen geran mundu añ tristea.

Beste toki bat degu guretzako egiña,

Nun ez dan iñoiz ere egunik illuntzen,

Beti negurik gabe, beti beti eguskiz,

Beti uda berria antxen da arkitzen.

Beti soñu gozoa, beti aingeru-kantak,

Negarrak an ez dute zer ikusirikan?,

Iñork ez daki zer dan pena ta naigabea,

Zeren an ezdagoan penen usairikan,

Eta atsegiñezko itxaso zabal artan,

Igarian ikusten det zure senarra,

Nundik aditzen dizun, nundik zuri entzuten,

Zotin zizpuru eta auen ta negarra.

Andikan, bai, Eloisa, lagun egiten dizu,

Jaunari eskatuak dizula grazia,

Onez eramateko lurreko naigabeak

Gero goza dezazun Zeruko gloria.