Temoso bien ezkontzea

                    I

Ibilli nintzala ni baten ezteguan,

Ogei urte irago dira zapatuan;

Noz zirean temoso pirri bi ezkondu,

Ezin ziranak gero ezelan konpondu;

Nai ebelako beti biak izan nausi,

Etxe atan bakerik iñoz etzan bizi;

Ebiltzan beti beti keskan, ez eta bai,

Bakotxak ebalako bereaz urten nai;

Augaitik deitzen eutsen Praiskari, berekor,

Praiskori erri danak barriz buru-dekor;

Nori arratserako berotzen odolak,

Bajakozan ziertu ziran teniolak.

Nok esan Praisko ala Praiska zan obia?

Diñot, biak eukela beti errazoia;

Diñot, nik nekusala Praisko gizartean,

Beti gogor zaillduten berak esanean;

Praiska ezdazaut ondo, baña bere ama,

Diñot, suge izpia duiñ zorrotza dala;

Bakit barriz billdurrez bizi zala Praisko,

Burua ete eutsan Praiskari ausiko;

Ta aiñ arri labanean jarraitzea baño,

Desezkontzea zala pentsaturik obago,

Praiskari zer asmetan eban esan eutsan,

Eta bananduteko au bere poztu zan.

Ze laster Praisko joan Abadeagana,

Egin zan jakitera zer zirautzan bada;

Zeiñek erantzun eutsan gatxa izan arren,

Ebazala askatuko, biak gura beben;

Atarako Eleixan biaramonean,

Agertzeko zazpirak joten ebenean.

                    II

Eleixeratu ziran zazpiren drangadan,

Ta aurrez abadea egoan altaran;

Jantzita bear legez prest bere lekuan,

Burdiñezko isopo bategaz eskuan;

Nore aurrean ziran ezkondamutuak,

Belaunikotu makur jarririk buruak;

Ta Aitearen eginda danak bereala,

Gauzeak urten eian ondo ta erara;

Abadea asi zan ixillik esanaz,

Lantzean beiñ berba bat, baña ez euskaraz;

Eta nozik nozera isopo gogorraz,

Joaken koskorreko ederrak emonaz;

Bostgarren burukoan Praiskak eban negar,

Baña, Praiskok amorru ta arrabioz dedar.

—On Luis, guk onetara banandu ezeze,

Laster galduko dogu bizitzea bere;

Isopokadak artzen, noz artean jauna

Eukiko gaitu emen, naikoa ez alda?

Irri barrez diñotsa: —Eztogu naikoa,

Benturaz lan au dogu aste guztikoa,

Ez aldakizu Praisko desezkondutea,

Dala bietatik bat alargundutea?

Zuen buruak illun dotriña bagarik,

Dagoz ta bear ditut jarri argiturik;

Banandu ezetara ezin zaikiet nik,

Bat edo besteori itxi arte illik;

—Ola! ezteusku gitxi jauna eskatuten,

Ori jakin bagendu ona ezkentozen;

Errazoia eukan bai, erremediua,

Zala gatxa, gañera barriz kostosua;

Jagi Praiska, ta goazen, ill baño lenago,

Ill ezkero guztia amaitua dago,

Burruka eta abar obe dogu bizi,

Ez benturaz biziak biok emen itxi...

Kar, kar, kar abadea, itxirik barreka,

Eurak bostna burukoz miñez aieneka;

Seigarren bana laster arrapau baño len,

Eleixatik tximistaz biak urten eben;

Eta kale guztia lotsari artean,

Iragota sartzean euren suetean,

Asi zirean laster sendatzen buruak;

Abadeak mallatu eta argituak.

Bai, mallatuagaitik eutsezan argitu,

Bestelan gaur daiegun eurai begiratu;

Len beti gerran bizi baziran etxean,

Bizi direalako gaur oso bakean;

Ain bestean ein dabez jenioak ondu,

Alan eztabe gura oraiñ desezkondu.