Gorbeiako artzain baten kantak

Kantan begiez gloriak nai badabez gerrariak

Baña obeto kantau ginaikez artzain ta nekazariak,

Gure biarrak ez diralako sekula negargarriak.

Gerrari otspetsuenak eziran danak zuzenak,

Euren artian guztiz ugari gaiztuak eta okerrak,

Zeintzuen lanak ez diran asko ondria datorkuenak.

Esango dot nik zer ziran nausi asko gudagintzan,

Zenbat baserri, uri, erritan, jazarrarik izan bazan,

An bizi ziran gixajoetan negar luzia jarria zan.

Norberenaz urten zedin, jazarran biar zan egiñ,

Baña soldadu errubagiak artzen ebela askok min,

Buruzariak igote arren: zeinbat alditan milla ill?

Agaitik diñot nazala zorioneko ni bada,

Nazalako gaur txabolatxuan bizi gatxik egin baga,

Biotz zabalaz lo egin eta esniaz talua jan da.

Kantetan beti bakia, geitu dedin artaldia,

Artu dagian nekazariak naiko arto ta garia,

Mundu guztiak izan dagian ugari bizigarria.

Guk erein arren solua, isten euskuen galdua,

Gu biziaren aldera beti, arek bestera gogua,

Ia ezpada nekazariaz desbardin bizi soldaua.

Beti gara gu pozgarri, iñoz bere ez izugarri,

Alabantzarik emon ez arren munduak sekula guri,

Sarrastadarik noz sartu deutsa gure soñuak iñori?

Dalako gure txistua dantzan eragitekua,

Gerra tronpet-ots garratza barriz biotza larritzekua

Al diran gauzak batek arturik iges urrindutekua.

Ill bedi alan gerria, zeñegaz nago erria,

Jaubia bidez izana gaitik, soldaduak jan artaldia,

Mundu onetan plagarik bada, axe bera bat dongia.

Iñoren miñez gloria daukana irabazia

Sekula bere ez da niretzat gizon alabagarria

Gerra zalia sarri alan da, gitxitan nekazaria.