ELISA

Eztakit zer dan, neure maitea,

neure aspaldiko bizia

koipea sutan urtuten danez

urtu iat gorputz guztia.

Ai lengo egunak odai bakoak

zituzan neure biotzak,

eta oraingoak dituz ilunak

odaiz beteak ta motsak!

Aingeru batek dama iantzita

nauko gaur atsegin barik,

bere gomuta gozo-mindunak

ezteust emoten bakerik.

Bere irudia beti egiten dot

nagoanean bakarik,

bestetarako neure arimeak

eukiten eztau indarrik.

Gorputz zuzena gabi-ardatza lez

dauko, ta bere garria

ereztun batek artuko leuke

orratz batek lez aria.

Bere ule ederra seda biguna

da baltza, erroia lakoa;

ta bekokia zuri ta launa

izur-unerik bakoa.

Bekan-uleak dira ostarkuak

eta aren bien azpian

dagoz erreten zaldun gazteak

mitxeletak lez argian.

Arpegi baten bizi daitezan

matraila biak bakean,

sur baña bako eder bat dago

aizta bien bitartean.

Ago txikitxo ate orri biak

dira ezpan gorri koralak,

zaldun gazteak bioztuteko

badira eurenez argalak.

Agin zuriak eta bardinak,

Guzarateko perlak lez,

daukaz agoan, neure biotza

beti daukenak negarrez.

Iduna dauko dama eder onek

tornuan legez eginik:

sinistuten dot eztagoala

mundu guztian bardinik.

Bere atzamarrak luze ta meiak

azal argi gorriakaz

iges eztaien zerura, dagoz

loturik ereztunakaz.

Oin txikitxuak dituz politak

estuak eta laburrak,

eta sedatan dagoz gorderik

euren aragi ta azurrak.

Bakizu nor dan, Elisa ederra,

dama bardinik bako au?

itanduiozu ispiluari,

ta ak artez erantzungo dau.

Zagozanean, neure guztia,

ispiluaren aurrean,

orduan dauko neure maiteak

bera lango bat urrean.

Irakurrizu maitetasuna

neure arimako libruan

ikasi daizun eztagoala

bera langorik munduan.

Baldin baneki gura dozula

Inglaterrako koroia;

botako neukez Printzipe Alberto

ta bere emazte baroia.

Euren lekuan, Sultana ederra,

iminteko zu bertati;

nai eztabenik Londresen bada

leneskegita samati.

Gura badozu zartuta gero

luzatutea bizia,

ekarriko dot Paradisuti

onetarako iakia:

eta osagilak euki daizuen

orain da beti lotsea,

eurakaz naste dakarrenean

ilgo dot eriotzea.

Ugarte baten zeuk nai badozu

atsegin utsen tokia,

zeru-zati bat ekarriko dot

eta biontzat gloria.

Ezin neite ni zu barik bizi

eta au da egia ziurra

zu zara, Elisa, neure arimea

eta zu barik ni... lurra.

Eztot nik ezer munduan gura

ez bear bere, zu barik:

neure biotza betetuteko

ezta gaur bizi damarik.

Batu gaitezan beti betiko,

Elisa neure kutuna,

neure atsakabak amaituteko

lastertu daigun eguna.