MAITETASUN ANDIA

Biotz bakar bat daukat

ta mila banituz

milak neure maitea

emongo neuskezuz:

eutsi milak langoak

bat maite neurea;

eta neurean ordez

ekazu zeurea.

Gloria da amorea

eldu bada berez,

mundua amoreagaz

da zerua legez;

Iesus gizonagaitik

mundura iatzi zan

gizonen ondo naiak

kurtzean il eban.

Eztauket biotzean

maitea, lekurik;

zuk daukazu bakarrik

guztiz beteturik

eta neuk bere nai dot

zeurea guztia

ezpada, zetako dot

munduko bizia?

Ezin iakin zinaike

neure naibagea

etzaitudazanean

ikusten maitea:

eztaukat nik orduan

iateko gogorik;

ez neure begietan

egoten da lorik.

Zu barik ezteust ezek

gogoa betetan,

orduan gogamenak

eztagoz ezetan:

bakar bakarrik nago

zeu barik munduan,

Afrikako ondarretan

leoia moduan.

Kentzen deustazuz niri

alak arimarik

zelan biziko naiz ni

munduan zu barik?

Zu zara neure egunen

eguzki bakarra

ta gaua argituteko

ilargi bearra.

Ilten banaiz maitea

bizi zareala

uste dot Iaungoikoak

itxiko deustala

zeure bornuan beti

munduan ibiltzen,

bada ezta inoiz gogoz

maiteantzat ilten.