DIES IRAE

Egun aserre neurri bakoa

egun ikaragarrria!

auts biurtuko dabena suak

iaio ta erne dan guztia.

Lekuko David eta Sibila

eukana Iaunan argia.

Ze itzaltasuna ta ze ikarea

zabalduko dan mundudan!

Erabagile bizi ta ilena

etorriko dan orduan,

gauza guztiak zeatz ikusten

iazo direan moduan.

Iratzartu ta beti betiko

tronpeteagaz batera

zeiñen durundu miragarria

zoli elduko dan lurpera;

ioan bearako dabe guztiak

beren Iartoki-aurrera.

Eriotzea, ai! arrituko da

eta izatea gauzena

gizon ostera biurtutea

autsa lengo gizonena,

kontu emoteko Erabagileari

lengo bizi guztiena

Zabalduko da Liburutzarra

daukazana ezarririk

berba, egitadeak, gogamenak

gelditu barik aazturik;

andik munduko gauzen epaia

geldituko da argiturik.

Asten danean iarrita gero

Erabagilea irakurten

gauzarik isil da estarienak

asiko dira agertuten,

ta epai bageko iñortsu bere

ezta ikusiko lotuten.

Zer esango dot nik gaiso onek

irainduan aurrean?

Zein bitarteko neure arrenak

aurkituko dau urrean,

zuzena bera egongo bada

galduteko ete etean?

Errege, zure izen goa da

bildurgarrizko andia;

zuk egin dozu, zor eztozula,

beti betiko zoria:

goratu naizu azkanik bako

errukizko iturria.

Gomuta zaitez neure Iaun ona

ta Iesus errukiorra

nigaiti gizon egin da igaro

zendula kurtze gogorra;

ezeidazu, arren bota egun atan

ganera betiko zorra.

Zu, Iauna, arika ta abaildurik

iarri zinean neure bila!

Izan zinean ni irabazteko

kurtzean iosi ta ila!

Ainbeste neke nitzat alperrik

galdua izan eztaila.

Erabagile zuen da arteza

oben-erruki etzareana,

parkatu eidazu, damu dot eta,

zeure kontra egin dodana;

betiko epaia, gero bakoa,

eldu baiño len neugana.

Erruduna naiz eta negarrez

nauke neure pekatuak;

lotsaz gorritu deust arpegia

txingartu artean arruak.

Iauna, errukia! Parkatu Iauna!

entzuizuz neure erreguak.

Zuk Mariari azkatu zeutsan

pekatuaren katea;

zuk entzun zeutsan lapur onari

goiko zorion-eskea;

eta itxi zeustan kurutze-azpian

zeuganako itxarotea.

Ezer eza naiz eldu al daitezan

nire eskariak zugana,

zer eztaikezu gure onerako

zuk geure Iesus laztana?

Ez nitzat biztu ez askortu su

iñoiz itzaltzen eztana.

Iauna emoidazu zure eskumati

lekua ardien tartean,

ta ezkerreti, ez arren Iauna,

aker deungen bitartean,

ioan ez nain suzko lezara

Iauna Iauna dan artean

Deungaak erremuska bota ezkero

mukerturik arpegia,

gar puztu artean entzun dainean

isil-unerik eztaukan aia,

gozo gozorik entzun daidala

zorionekoen deia.

Arrenka nago auspaz da larri

erru-astunak makurturik

eta bildurrak auts ariña lez

neure biotza urundurik;

euki naizula nerue azkanean

arren, Iauna, zeure eskurik.

Eguzki bako, gautuko etxakun

O egun negargarria!

gizon austua gizonduko dan

egun luze lar geldia,

ik entzungo dok errudun gizon

dart dartuen erabagia.

Oni oraintxe parkatu, Iauna,

eldu-orduko guena,

O Jesus bigun gizonagaitik

beeraturiko gorena;

eta parkamen orren ondoren

beuka betiko atsedena. Arren bai