ASTOAK... ARRANTZEA

Asko dira gaur eta

len bere zirean

antzak ez diñotsenak

zer etedirean.

Iruditxu bategaz

sartu iat gogoan

argitutea egian

zortziko bertsoan.

Asto bat dotorea

eria batean

salduteko imini zan

zaldien artean:

guzur-ule baltzakaz

kokota apaindurik

eta zaldi-buztana

atzean loturik.

Neurrian ebagi ta

beren belarriak

zaldia ta ona zala

uste eben guztiak:

orraztu ta garbirik

anketako ulea

azkor eukan lepoan

narruzko txalmea.

Beren iaubeak eukan

kolkoan bildurra

noiz ezagutuko zan

astoan guzurra.

Eldu zan erosteko

baserriko iaun bat,

eta agindu ebazan

irurogei dukat.

Atseginez beterik

baserritar ona

asi zan bilatuten

ausoko gizona;

bialduteko laster

pizti au etxera

beste beren kortako

zaldien artera.

Ataraten ebala

ziskuti dirua

iaso eban astoak

zerurantz burua

egiteko arrantza bat

miragarrizkoa,

ikaratuko ebana

Balanen astoa.

Arriturik egozan

baserritar biak

eta euren inguruko

gizonak guztiak:

an zirean santzoak

barre ta gedarrak

an ikusten zirean

egunaz izarrak.

Orduan esan eben

basoko gizonak

zeinbat dagoz munduan

a lango...lagunak...!

Isilik dirudie

kadera bikoak,

berbaz asten badira

lau kaderakoak.