Nagusiya ta maiztarra
 

              1

«Oraiñ artian ni izandu naiz,

aitona, zure nagusi,

errenta txintxo pagatu dezu

zere kapoi eta guzi;

zu baño gizon umillaguak

ez ditut asko ikusi;

oraiñ etxea saltzera guaz,

nai bazenduke erosi.

              2

Larogei duro zuben errenta

etxiak oraiñ artian,

zedorrek ala pagatu dezu

berrogei ta amar urtian;

lenguan bertan gelditutzia

ezta neretzat kaltian,

bost milla duro baliyo ditu

ia konpondu gaitian».

              3

«Zer familia izandu degun,

jauna, nai al du aditu?

Amabi aurren aita naiz ni ta

semiak amar baditu;

lan egiteko iñor gutxi ta

mayian eziñ kabitu,

baneukake non enpleatua

bost milla duro banitu».

              4

Au aditu ta beste aldera

bueltatu zan nagusiya,

esanaz: «Nik zer kulpa dadukat

zuk ume asko aziya?

Ez dezu asko ixtimatzen nik

egin dizuten graziya;

zuek artu nai ez badezute

bada zeñek erosiya».

              5

«Eskerrik asko, nagusi jauna,

pakian biagu bizi,

baña izketan bukatu arte

ez bedi juan igesi;

klaro dabillen gizonak eztu

arrazoi txarrik merezi;

nai dubenari saldu bezaio,

guk ezkentzake erosi.

              6

Aziendaz ta lan-erremintaz

bagenedukan indarra,

aiekiñ ere ez degu orain

oso alderdi ederra:

zazpi baliyo luteken gauzak

bostian eman biarra;

au pentsatzian etortzen zaigu

begietara negarra.

              7

Amabi lagun mayian bueltan

juntatzen gera jateko,

geienaz ere aietatik bost

irabazira juateko;

pazientziya artuko banu

anbat ez nuke kalteko,

Jaungoikuari eska zaiogun

osasuna emateko.

              8

Prezisamente martxatu biau

baserrira edo kalera,

norbaiti egin biarko zaio

bizi-lekuen galdera,

esplikatuaz nola izan dan

fameliyaren galera;

gure Jainkuak nai duen arte

nonbait mantenduko al gera!».