—Tolosarkerik—

MARITXU

Ai, Maritxu, nik senti detana

ezin aitortu, auxen da lana!;

        itz bat-bakarrik

        legun xamarrik

ez det asmatzen, ez det iñundik.

Orrengatikan etzaitezela

ipiñi gorri ginga bezela;

        izar argiya

        maitagarriya

barkatu nere trakeskeriya.

Aiñ umilla zu gaur ikusirik

maite nazula derizkiyot nik;

        argatik beera,

        paret aldera

begira lotsaz egon oi zera.

Nere panposa, nere kuttuna,

nere gorringo eztiya-duna

        ez det uste nik

        iñortxo danik

nere laurden bat maite zaitunik.

Nola nai dezu ez maitatzia

egarri dagon batek ur-mia;

        nola nai dezu

        nola Maritxu,

ez izatia nik iturri zu?

Soseguz egon nai arren eziñ,

biotza daukat zuregan pil-pil,

        barren gaxua

        oso sutua

antsi luzeaz urtzen dijua.

Baña zergatik, nere aingeruba,

ez dezu altxa nai begiratuba?;

        etzaitezela

        egon orrela,

penaz ilko naiz laister bestela.

Ez aldirazu zerbait esaten

entzun-gogoaz lertu baño len?

        Nere Maritxu,

        itz bat egizu,

asnas apur bat eman zaidazu!

Auxen da poza!, begiratzen dit,

partxo bat... ara, berriz egiñik...

        maite-maitia,

        beraz neria

izango zera...? —Uf, al'obia!