EIZTARIA ETA ZAKURRA

Pinto erbi-zakurra

txit zan eiztaria,

beñere ez zitzaion

faltatzen zauria;

basurdeen eizera

zoan bakoitzean,

odola zeriola

sartzen zan etxean.

Guztiz zartu zan Pinto,

eta orregatik

nausiak zerabillen

eizaren ondotik.

Egun batez atzeman

zuen basurdea,

baña ortzen artetik

joan zan aberea.

Nausiak deitzen dio

ojuka, dak, dak, dak,

arrapatzen du berriz,

sartzen dizka ortzak.

Nola bere aldetik

ez zan basatia,

igesi joanagatik,

mutill beldurtia,

asten zaio muturka

eramanik griñak,

eta sartzen diozka

bere letagiñak.

Uzten dio zakurrak,

iges egiten du;

zauriz betea Pinto

guztia uzten du.

Nagusiak, arturik

makill bat eskuan,

jotzen du bizkarrean,

jotzen du buruan.

Pinto gaisoa dago

lurrean etziñik,

negarrez deitzen: «Jauna,

ez daukat indarrik;

adiñ andiak dakar

indarren galtzea,

basurde ori berriz

da guztiz gaztea;

sei urte gutxiago

baldin banituke,

ori eta beste bi

nik ilko nituke.

Oroitu bear luke

nere nagusiak,

oraindaño atzeman

ditudan guztiak,

il ditudala beti

txiki eta andi,

eta egun batean

ill nituela bi.

Baña gaur bakarrik da

berori oroitzen

lenago zein nintzan ni,

ez orain zein naizen.

Ongi esan nezake:

auxen bai pagua!

Onen leial izana

daukat nik damua!

Baña ez, gaizki diot;

zakurren jabeak

ez dirade guztiak

onen eskergeak;

berori bezelako

nagusiagatik

errepañak diola

sinistatzen det nik:

Esker gabeetatik

sekula guztian

ez esperatu ezer,

bazaude premian».