KATU BIAK

Etxe andi batean

zituzten katu bi,

bata Zapiron eta

beste Misipi.

Biak zeuden gizenez

lertzeko zorian;

nork beste alako bi

arkitu errian?

Maitatuak ziraden

etxean biziro,

aien bizia oi zan

jan, josta eta lo.

Beti uzten zituzten

bi katu prestuak

pakean arratoiak,

pakean saguak.

Samurregia zuten

gaisoak biotza,

aiei emateko

zarpaz eriotza.

Goiz batean zeudela

eltzeen ondoan,

lurrean etziñika,

lo gozo-gozoan,

abarrots batek ditu

batetan esnatzen,

eta aurrera dute

biak begiratzen;

ikusten dute suan

tornu-burruntzia,

eta artan jiraka

kapoi bat andia.

Erasotzen diote

biak kapoiari,

eta dirade jaten

atzaparka ari,

begiak armaturik

eta marmarraraz,

buztana arontz-onontz

maiz erabilliaz.

Ikustekoak ziran

bat eta bestea,

tantaka kokotzetik

jarioz koipea.

Jan zituzten orduan

mamiak, ezurrak,

baita ere garbitu

mingañaz sudurrak.

Misipik omen zion

esan Zapironi:

«Gauza bat orain zaidak

gogoratu niri:

jan degun ezkeroztik

kapoitzar guztia,

jan dezagun lasterka

orain burruntzia».

«Ago ixillik, mutil,

—dio Zapironek—,

kontzientzia ori

egiteko non dek?».

Erantzun omen zion

irriaz Misipik:

«Astoa, errepañak

zer dion ez dakik?

Kontzientziaraño

etorri ezkero,

mandoa nerea dek,

gerokoa gero».

Zapironek, entzunik,

zer zion Mizipik,

«Jan zak, nai badek! —dio—;

ez diat jango nik!».

Zenbat ez ote dira

kristaben artean

eskrupuloz beteak

ezin dutenean,

eta besteen gauzaz

eskrupulo gabe

egiten diradenak,

al badute, jabe?