AUNTZAK ETA AKERRAK

Munduan enbidia

batak besteari

izaten oi diogu

txit maiz edo beti.

Auntzak ikusirika

zirala akerrak,

jendeen arabera,

guztizko ederrak,

eta aiek eragin

oi zutela farra,

falta zitzaielako

zintzillik bizarra,

joan omen ziran beren

jaungoikoagana,

esanaz: «Jauna, gatoz

gaur berorrengana,

adiarazotera

zer lotsagarria

dan gutzaz egitea

jendeak irria,

zergatik kokotzean

ez degun bizarrik,

akerren motakoak

gu ere izanik.

Jauna, gure kokotza

bizarrez betea

gelditzeko asko da

zuk nai izatea;

esperantza daukagu

etxera emendik

biurtuko gerala

bizarrez jantzirik».

Jaungoikoa onetan

zegoan glorian

auntzak entzunaz, irriz

lertzeko zorian;

eta esaten die

«Zoazte emendik,

ez esan orrelako

txorakeriarik!».

Baña negarrez auntzak

omen ziran asi,

arat-onat ibilliz

beka sasiz-sasi.

Kupiturik orduan

jainkoa guztia,

eta artzen zuela

manera eztia:

«Orra —esan zioten—

bertatik bizarra;

munduak egingo du

orain zuez farra».

Kontrara gertatzen da

gaurko egunean,

akerrak auntz nai dute

izan geienean;

gizonak, andre moten

manerak arturik,

ikusten dirade maiz

tximu biurturik.

Auntzak auntz beau izan,

akerrak akerra,

gizonak indartsua,

andreak ederra;

bestela buruz bera

joango da mundua,

eta geldituko da

betiko galdua,

ematen zaiolarik

kulpa Jainkoari,

nork eman bearrean

bere buruari.