TXABERAMA ETA ARRANOA

Txaberamak darama

gañean maskorra,

barekurkullo gisa

baña txit gogorra.

Arra bat ibiltzeko

bear ditu noski,

nik ikusi dedanez,

egun bat edo bi.

Arranoa ikusi

eta egun batez

ojuka esan omen

zion, diotenez:

«Mesede bat eskatu

bear dizut zuri:

egako lezioak

ekaizkitzu niri,

ikusteko an goitik

dan zeru guztia,

illargia, izarrak

eta eguzkia;

oiek ikusi eta

jatxizean berontz,

ibilliko naiz gero

orrontz eta onotz;

ez da izango iri,

ez erri txikirik,

egan ikusi gabe

utziko dedanik».

Arranoak izkuntz au

aditzearekin,

nai omen zuen bertan

algaraz ler egin.

Erantzun omen zion:

«Jainkoak airean

nai du ni ibiltzea,

zu berriz lurrean».

Txaberama badago

bere temarekin;

artzen du arranoak,

darama berekin.

Odeietatik gora

eraman ondoan,

asten zaio galdetzen

kontentu dagoan.

Ezetz, esaten dio,

beldurrez beterik,

eta jatxi dezala,

arren, goi artatik.

Orduan arranoa

zaio asarratzen,

batetan uzten dio,

arkaitz bat du jotzen,

eta, izanagatik

guztizko gogorra

bere bizkar gañean

zeraman maskorra,

milla puska egin zan

arkaitza jotzean.

Arranoak goitika

zion bitartean:

«Eskarmentatu bitez

jende temosoak,

buru arroak eta

enbidiosoak,

ikusirik onela

zer zaien gertatzen,

zeren konseju onak

ez dituzten artzen».