LEOIA ETA ASTOA

Leoi andi bat zan bein

goizetik atera,

asto bat bere lagun

arturik, eizera.

Artzai-txaol batean

uzten du astoa,

bide-txidor batera

bera badijoa.

Astoak bear zuen

andik arrantz egin,

leoiaganontz eiza

guztia joan zedin;

ain gogoz egiten du

astoak arrantza,

non zuen leoiaren

orruaren antza.

Abereak dabiltza

batetik bestera,

eta gero dijoaz

bide-txigorrera.

Astoak sartu zien

alako beldurra,

non ez zuten ikusten

begiakin lurra.

Jaten ditu leoiak,

utzirik ezurrak,

usaiez ase ditzan

astoak sudurrak.

Ezurrak ikustean,

esan emen zuen:

«Piska bat lentxeago

egon banintz emen,

ez nuen, ez, utziko

bakar bat bizirik,

ez zezen, ez kata-motz,

ez otso, ez artzik».

Aditu zuenean

fanfarroikeria,

leoiak egin zuen

algara aundia.

Onen tripa betea

gelditu zan eizez,

astoarena berriz,

len bezela, aizez.

Farra eragiten du

gizon beldurtiak,

esaten asten bada

bere balentiak.