AIZKORA ETA KIRTENA

Egurgille bat sort egitera

joan zan basoan barrena,

eta bidean galdu zitzaion

aizkoratika kirtena.

Sort egiteko beste berri bat

egin nairik aizkorari,

gaia eskatzen asi zitzaien

an zan arbol bakoitzari.

Iñork ez zion gairik eman nai,

eta arteak bakarrik

adar metxo bat eskeiñi zion

gaiso artaz kupiturik.

Kirten berria egin ondoren

sartzen dio aizkorari,

eta golpeka asitzen zaio

arte arixe berari.

Au ikusi ta asten dirade

zumarrak eta lizarrak

arte onaren kontra egiten

oju eta deadarrak:

«Asto andia —esaten die—,

ez al ekien oraindik

egurgilleak bizi dirala

guk galtzen degun bizitik?

Orra zer esker ematen dian,

orain asi dek igandik,

sarri ez geatzik bat bakarrika

basoan utziko zutik.

Iri bakarrik egin bazian,

tontotzar orri, kaltea,

ezer ez uen; baña guretzat

ez dek izango obea».

Bere etsaiari eman badio

noizbait norbaitek eskua,

len edo gero ikusiko du

galdurik bere burua.