BERRITSUA

Tristan estudiante

guztiz beartsua

buru andikoa zan,

baña berritsua.

Aberastu nai zuen;

gutizi ona da,

baldin bide onetik

aberasten bada.

Baña gutxi dirade

galdetzen dutenak

bideak diran txarrak

edo diran onak.

Asten da gure Tristan

erriz erri deitzen,

diela abereai

itzegin-arazten.

Orra non bereala

dakien erregek

zer abillidadea

dadukan Tristanek;

bere-berealaxe

deitzen du Madrilla

onen gizon jaintsun

guztizko abilla.

Errege asten zaio

pozturik esaten:

«Omen dakik astoai

itzegin-arazten?

Badiat bat etxean,

eta dek emea,

luzaro edan diat

nik aren esnea.

Berari zor zioat

nere osasuna,

geroztik uste diat

derala laguna.

Orain aterako dek

kontua emendik

aren itza aditu

naiko ote dedan nik».

Tristanek dio: «Jauna,

da ezagutua

txit gogorra duela

astoak burua.

Berorren mesedeak

amar urteetan

astoa entzungo du

ederki izketan».

Gelara joan ondoren

dator erregea

sakela bat eskuan

ontz-urrez betea,

eta ematen dio

Tristani, esanaz:

«Kontentu izango nak,

Tristan, ire lanaz,

baldin ikusten badet

amar urteetan

nere asto maitea

nerekin izketan».

«Ez da —dio Tristanek—

predikadorerik,

asto ori izketan

gainduko duenik».

Jil, aren adiskide

eta erritarra,

au aditu ta ezin

idukirik farra,

asten zaio esanaz:

«Deaurruz betea!

Orrela engañatu

beak erregea?

Iges egin zak, Tristan,

lasterka emendik,

ostikoka ez badek

egon nai zintzillik;

zergatik azkeneko

Tristanen pagua

izango dek iltzea

emen urkatua».

«Jiltxo —dio Tristanek—,

guztiz dek luzea

eskatu eta eman

diraten epea;

amar urte oietan,

kontu epe oni,

ez gaituk ilko errege,

astoa edo ni?».