ASTOA ETA IGELAK

Asto bat zijoan bein

egur-zamarekin,

pentsamentu illunak

egiñaz berekin.

Bide luzea zeukan,

pisua zan zama,

ogei urte baziran

il zala aren ama.

Gañera zeukan guztiz

andia gosea;

ez zan milagro triste

gaisoa joatea.

Zingiradi batean

orra non da sartzen,

eta, arrantz egiñaz,

asten da esaten:

«Madarikatua, bai,

madarikatua

Jainkoak niri eman

diraden patua!».

Au entzutean, ango

igel kantariak

itxi omen zituzten

beren belarriak,

ez aditzeagatik

aren deadarrak,

zeren bestela lertu

nai zituen farrak.

Batek esaten dio

saietsera joanik:

«Ez dago emen, jauna,

erremediorik;

ona gu ere nola

geran emen bizi:

jaio giñan ezkeroz

ez degu ikusi

beste gauzarik, baizik

loia eta ura,

ez izanagatika

guztiz oien gura.

Onelaxe Jainkoak

dauka agindua,

ez balitz bezela da

guretzat mundua;

eta jakin bear du

bere mesedeak:

millaka, diotenez,

dira abereak,

bizitzen diradenak

lur-pean sarturik,

ikusten ez dutela

sekulan argirik.

Aiek beti kontentu

omen dira ala;

ez degu izan bear

guk ere onela?

Bai, guk beti daukagu

umore alaia,

ezin egingo degu

berdin gure naia;

konparatuaz aien

suertearekin,

kontentu izango da

nor berearekin.

Au da gertatzen dana

munduko gaitzakin,

baldin neurtzen badira

andiagoakin.

Zu emen zaude orain

zingiran sarturik,

eta ateratzeko

ez dezu kemenik».

Birauka asitzen da,

baña «Txito, txito!

—igelak deitzen dio—

Begirozu ito!

Gaur zure ez-bearra

guztiz da andia,

baña ez da oraindik

galdua guztia.

On da jakin dezazun:

da pazientzia

gaitz andia egiten

duena txikia.

Norbait etorriko da

ortik edo andik,

lagunduko dizuna

irteten emendik».

Au aditu ondoren,

aren mesedea

asi zan piskabana

artzen asnasea.

Egon zan geldi-geldi

denbora luzean,

gañeko zamak zeukan

uraren gañean.

Indarrak zitzaizkion

piskaka etorri,

eta irteteko gai

orra non zan jarri.

Zingiratik kanpora

atera zanean,

astoak esan zuen

bere barrenean:

«Nik emen ikusten det

gaur nere burua,

aditu deralako

igel-konsejua;

bestela, jira-bira

arras nekaturik,

zingiran geldituko

nintzan ni itorik.

Ez det nik, ez, aztuko:

da pazientzia

gaitz andia egiten

duena txikia;

eta mundu onetan

nai duenak bizi,

zernai gerta dakion

ez du bear etsi».