ESNE-SALTZALLEA

Neskatxa bat zijoan

plazara neguan,

eskuan txantxilla ta

kaikua buruan.

Gorputz liraña zuen,

gerriya txit mea,

illea erporaño

urre-kolorea;

perla gisako ortzak,

aoa txikiya,

begiak beltz andiak,

ezpaña gorriya;

ibillian iñori

ezer zor ez zion;

itz batean, jendeak

begiratzen zion.

Lasterka bere buru

zijoan itzketan,

itz egiten zuela

manera onetan:

«Esne au nerea det,

ala aitak esan dit,

saldu ta diru asko

niri emango dit.

Bereala beaitut

arraultzak erosi,

saski bat bete arraultz

izango det noski.

Uda berriya dator,

maiz nere burua

txitoz ikusiko det

nik inguratua.

Egiten diranean

ollanda-ollasko,

artuko det aiekin

dirurikan asko,

erosteko ferian

aurrera txerriya,

berexitzen derala,

al bait, umaziya.

Ugari izan bait-da

txit aurten ezkurra,

jo-araziko diot

laster tripaz lurra.

Nola izango duen

urdaia lodiya,

artuko det onekin

nik diru aundiya,

eta erosiko det

txaltxo bat urrisa,

umeak egin ditzan

etxekoen gisa.

Urte asko baño len,

badet nik ustea

arkituko naizela

ganaduz betea.

Ozta izango al da

errian neskatxik,

dotea nik adiña

izango duenik».

Asmo oiek egiten

ari dan artean,

irristatzen zaiozka

bi oñak lurrean.

Adiyo aren esne,

arraultz ta txitoak,

adiyo txerri, txal ta

dote guztizkoa.

Askotan dirudite

gure esperantzak

osoro txakurraren

gaberdiko ametsak.