BELEA ETA AZERIA

Zur-aritz luze baten

tontor-tontorrean

bele bat gelditu zan

joan dan egunean.

Bere mokoan zeukan

gazta bat guria,

borda-leio batetik

ebatsi berria.

Azeri bat irten zan

arkaitzen artetik,

eta igarotzen zan

zur-aritz azpitik;

ozta zuen gaztaren

usaia sentitu,

gora begiratuaz

bertan zan gelditu.

Ikusi zuenean

ain gazta guria,

zintzillika zerion

aotik lirdia.

Geldi-geldi zegoan

zur-aritz azpain,

gazta nai, eziñ izan,

zalez errabian.

Bere berrenen zion:

«Ezin gora io!

Igotzen banaiz ere

ez likek balio!

Zeren nik nai banuke

argana gora joan,

iges egingo likek

bereala egan.

Zerbait beste gauzarik

beaiat asmatu;

tat tat oraintxen bertan

zaidak gogoratu;

eziñ obeagoko

pensamentuba dek,

sei minutu baño len

gazta nerea dek».

«Agur, adiskidea,

—dio betik deitzen—,

zure edertasunak

nau enamoratzen:

moko oria dezu,

luma beltz-urdiña,

begia berriz galant,

argi eta fiña;

itz batean zerade

ain guztizko joia,

non arkitu diteke

beste bat doi-doia.

Sinistatu nazazu,

dudarika bage,

egaztien artean

ziñake errege,

zeran bezin ederra

bazendu kantua;

ala dezun edo ez

or dago kontua».

Beleak aditzean

lausengatxo ura,

sentitzen du beregan

kantatzeko gura.

Ozta idikitzen du

gaisoak mokoa,

bereala lurrera

gazta an dijoa.

Azeriak algaraz

omen zion deitu:

«Orren kanta ederrik

ez det nik aditu!

Orain nik gazta jaten

deran bitartean,

goza zaitez zu zere

arrotasunean;

Jangoikoak dizula

luzaro osasuna,

zure kantu eztia,

zure edertasuna;

kontentu izango naiz

ni nere aldetik,

tripa betetzen badet

maiz zure mokotik».

Au esan eta joan zan

bere gaztarekin;

belea gelditu zan

sabel utsarekin.

Lausengarien itza

duenak sinisten,

onelakoxe txalmak

ditu eramaten.