OTSOA ETA ZIGOñA

Jakiña da zigoña

dala egaztia,

lepa luze, moko me,

andi, beltz-zuria.

Otso bat zegoan bein

arkume bat jaten,

eta ezur bat zaio

eztarrian sartzen.

Itotzera zijoan

ezin aterarik,

ez zeukan iñondika

erremediorik.

Zigoña bat gañetik

zan egan pasatzen,

otsoa intziriaz

asten zaio deitzen;

ikusten du zigoñak

aoa zabalik,

iñolaz ere ezin

asnasa arturik;

jatxitzen zatio eta,

utzirik beldurra,

atera bide zion

mokoaz ezurra.

Zigoña pozez dago

beterik guztia,

itxoroten otsoak

zor dion saria,

atera zuelako

estutasunetik,

bada geldituko zan

bestela itorik.

Ikustean zigoñak

zerbait zuela nai,

otsoak esan zion:

«Adi zazu, anai:

bazoazke emendik

pozez kontatzera

osorika lepoa

dezula atera

gaur goizean, maitea,

zuk nere aotik,

eztarrian mokoa

sartu ezkeroztik.

Ez dauka zori on au

nai duen guztiak,

bakarrik eman dizu

nere eztarriak».

Errepañak oi dio:

egin ezazu on,

eta egin ezazu

ez dakizula non.

Otso gaiztoa beti

gure iges dabill,

beldurrez ez dezagun

atzeman eta ill;

eta zigoña berriz

bizi da gurekin,

zeren ez dizaioke

iñork gaitzik egin.