MANDO ZAMATUAK

Bi mando zijoazen,

biak zamatuak,

bata eta bestea

elkarri lotuak.

Bata zijoan arras

ederki jantzia,

zinta, kaskabel, lumaz

betea guztia;

atzetzika zintzillik

zeukan joaleak,

iduki oi zituen

airean kaleak;

bizkarrean zeraman

urre-zama andia,

ongi botatzen zion

jendeak begia.

Bestea lotsaturik

zijoan arlotez,

zamatu zutelako

zaku-garagarrez.

Ez ziran nerekiko

arrotzeko galak,

bizkarrean zituen

garagar-kostalak.

Irteten zaiozkate

lapurrak bidean,

mando ederragana

zuzen-zuzenean.

Ostikoka asten da

egiñaz irrintzi,

eta alderatutzen

ez die nai utzi,

beldurrez geldi dedin

jantzi gabetanik,

bota zuen bezela

amak sabeletik.

Nola zituzten txispak

lapurrak berekin,

ill eta joan ziraden

diruak arturik,

ukitu ere gabe

bestea utzirik.

Au ikusi ondoren,

bigarren mandoak

esan omen zituen

itz onelakoak:

«Deaurru-etxeraño

bijoa jantzia,

laburtu bear badu

onela bizia;

naiago det eraman

askoz garagarra,

ezen ez urre-zama

edo naiz zillarra».