ERREMENTARIA ETA ZAKURRA

Errementari batek,

kanpora joatean,

etxe-zai uzten zuen

zakurra atean.

Egun batez lapurrak

dirua kutxatik

ostu zuten, sarturik

atzeko aldetik.

Oartu zan orduan

errementaria

falta zala etxean

zan diru guztia,

burua galdu eta,

arturik makilla,

etxe guztitik dabill

zakurraren billa.

«Atorkit onontz, Turko!»

oju egiten dio;

zakurra ixill-ixill

badijoakio,

guztia beldurturik,

belarriak bean,

burua makur eta

buztana anka-pean.

«Turko —esaten dio—,

zertarako aut nik?

Ez diok etxeari

egiten konturik;

malluen otsak ez au

beñere esnatzen,

plater-soñuak berriz

laster au ernaitzen;

lanari utzi eta

ni jaten astean,

falta gabe an aukat

zut aldamenean.

Ez dek iñoiz ikusi

nere sutegia,

maiean ikusten dek

ire nagusia;

uste dek noski, Turko,

aizela kondea,

orrela bizitzeko

ase ta betea,

beti etziñ eta lo,

altxa gabetanik,

sukaldera joan eta

asetzeko baizik?».

Itz oien ondotika,

Turkok, ikustean

nausiaren makilla

zuela gañean,

iges egin ondoren

aurreko atetik,

ojuka asten zaio

burua jasorik:

«Zer du geiago, Jauna,

nik baño kondeak?

Nik bezin ongi daki

bere mesedeak

sortzetik dakarrela

nork bere patua,

naiz dala zakurra ta

naiz dala katua;

ez zituen zakurrak

egin Jaungoikoak

lanean aritzeko,

baizikan astoak».

Nausiak, ikusirik

burua ain gora,

beldurrez ez zekion

saltatu lepora,

erantzun bide zion

modu onarekin:

«Ez det nai, konde jauna,

nik jardun zurekin;

oiek guztiak dira

zure erausiak,

akabatu ditzagun

gaur gure auziak.

Zuk badakizu dala

etxe au nerea,

eta nai det emendik

kanpora joatea.

On da ikus dezazun,

Turkotxo, gaur bertan

nola bizi diraden

beste etxeetan».

Ikusirik zakurrak

ala despeditzen,

asten da emen sartu

eta andik irten,

ez du Turkok gustoko

etxerik topatzen:

an erabilli beau

tornu-burruntzia,

erretzeko arentzat

ez dan arikia;

emen itxu-aurreko

da aren jarduna,

beti barau, ez dezan

galdu osasuna;

azkenik beste etxe

aberats batean

gau t'egun an daukate

loturik katean.

Onela ikusten du

dirala laratzak,

errian diran etxe

guztietan, beltzak,

eta lan egiteko

gure Jaungoikoak

guztiok gaituela

egiten astoak.