TXAKUR BIAK

Sultan zan zakur ausart

guztizko jalea,

batez ere ariki

gizenen zalea.

Ister andi lodi bat

bein, uste-kabean,

nagusiari zion

ostu bere etxean.

Pinto, aren laguna,

ez jale txikia,

zokoz zoko zebillen,

galdurik guztia,

Sultanen billa, eta

sukal-bazterrean

noizbait topatu zuen

etziñik lurrean,

ari-isterra jaten

alegin guztian,

arturika aurreko

bi oñen erdian.

Beldurrez ez ziola

utziko pakean,

marmar asi zan Sultan

Pinto ikustean,

begiak armaturik,

jasorik sudurra,

letagiñaz puskatzen

zuela ezurra.

Pinto asitzen zaio

bertatik galdetzen:

«Zer deaurrukeria

ari aiz egiten?

Zeñek burutara dik

etxe-mot onetan

astea orren fresko,

Pinto, lapurretan?

Ez aiz oroitzen zenbait

nausiak nai digun?

gurekin dabillela

jostatzen gau t'egun?

Ez duela beñere

jaten mokadurik,

aurrena gu bioi

eman gabetanik?

Nausiari diozkak

ematen eskerrak,

despensatik ostuaz

arien isterrak?

Onelako pagurik

ez dik ark merezi;

bertatika bear dek

ister ori utzi.

Zakurrak izan beaik

leiala, prestua,

edo ez dek zakurra,

baizika katua».

«Bertatik segitzeko

ire konsejua,

zeña ikusten diat

dala txit justua,

Pinto —dio Sultanek—,

galdetxo bat iri

egin beaiat orain;

esan zadak niri:

baldin ari-ister au

utzitzen badet nik,

Pinto, nere maitea,

ez al dek jango ik?».

Besteri konsejua

nai dionak eman,

lenaz ikusi beaik

bera premian dan.