LEOIA ETA AKERRA

Txarak eta mendiak,

beak eta goiak

ongi ikusirika

goiz batez leoiak,

esan zuen beregan:

«Neabilk alperrik,

ez diat arkituko

berdin gaur nik eizik».

Zañak jaten asi zan

iltzeko gosea;

onetan aditzen du

akerraren bea.

Gora begiratzen du

eta du akerra

ikusten arkaitz-puntan,

dan bezin ederra.

Nola ara leoia

joan ez zitekean,

kokorika jarririk

aitzaren oñean,

asten da betik gora

akerrari deitzen:

«Jatxi zaitez lenbailen,

nazu ikaratzen.

Perill andian zaude

or, nere maitea;

polikitxo jatxiaz

etorri zaitea.

Obe da muskilla jan

emen seguruan,

ezen ez elorria

zu zauden lekuan».

«Noiz ezkero —akerrak

dio goitik deitzen—

zu akerren perillak

zaitu ikaratzen?

Zalameriakin ni

ez naiz engañatzen;

zu or txit ongi zaude,

ni txit ongi emen».

Nork itzegiten digun

eta zer fiñekin,

al badegu, lendanik

bear degu jakin.