OLLARRA ETA AZERIA

Ollar bat zebillen bein

faza ederrean,

soroa jorratuaz,

jaten goiz batean.

Kakaraza egiñaz

orra non batetan

igotzen dan ollarra

arbolera egan.

Begira negokion

ni bazter batetik,

ezin begiak kenduz

iñolaz argandik.

Gain-gañean zegoan

jarririk ederki,

ollar ederragorik

ez det nik ikusi.

Atzapar bat bazuen

kana betekoa,

atzeko azkazala

zenzadarrekoa;

bullarra txit lodia,

lepoa laburra,

begi ori gorriak,

mokoa makurra;

atzeko lumak jo nai

zioten burua,

zintzillik goitik bera

egiñaz arkua;

galdor gorri andia

zeukan ain zuzena,

non artan ikusten zan

beraren kemena.

Aren luma ederrak,

eguzkiak jorik,

diztiatutzen zuten

guztiz urrutitik,

alako moduan non

ez nezake esan

gure ollar ori zer

kolorezkoa zan;

ain laster zirudien

zillarra, urrea,

non perla, esmeralda,

non diamantea.

Ari begira ezin

nintzan ni aspertu;

ez pensatu derala

ezertan edertu.

Oraindik sei minuto

igaro baño len,

azeri zar andi bat

orra non datorren.

Ikusten du ollarra,

gelditzen da bertan,

betik gora asten zaio

onela itzketan:

«Biba, biba, maitea,

auxen bat berria:

pakeak egin dira;

gaur mundu guztia

bizi diteke aisa

beldur gabetanik;

iñork ez du aurrera

izango etsairik;

katu eta txakurrak,

otso arkumeak,

azeriak, ollarrak,

gera aiskideak.

Jatxi zaitez lasterka,

beldurrik ez izan,

elkarri laztantxo bat

beaiogu eman».

Ollarrak bereala

dio erantzuten:

«Zaude piska piska bat,

orra non datozen

iru azeri-txakur,

orra atadian

lasterka lau oñean

lertzeko zorian.

Ez dago, ez, dudarik,

diozu egia,

oiek dakarte seurki

pakeen berria».

Aditu bezin laster

txakurren izena,

an dijoa azeria

al duen lenena.

«Zaude, zaude! —ollarra

asten zaio deitzen—;

bereala nazazu

emendik jatxitzen!».

Ez dago gelditzeko

gure azeria,

badirudi igesi

dijoan erbia.

«Guztiz presa naiz —dio—,

bereala or naiz,

guk onelako presak

oi ditugu txit maiz».

Guztiz asko jakiña

zan azeri zarra,

baña ollarra ere

ez bide zan narra.