X — KAPITULUA

Komentutik landa,
arima nasaikiago saristatua da zeruan

        Jesu-Kristok hitzeman du zerua komentuan bizi direneri. Huna zer, dion Ebanjelioan: Nork ere guziak utziko baititu nigatik, harrek ardietziren du bethiereko bizitzea.

        Hor kontratu bat bada. Emokozu Jesu-Kristori lurreko zure bizitze laburra, harrek ere ordainez emanen derauzu zeruko bizitze eternala.

        Geroztik agintza hori Jesu-Kristok askotan erreberritu izan du.

        Ordena gehienetako lehen-buruzagieri hitzeman du ez dela hekien haurretarik nihor galduko, baldin Ordenan bizi-eta, Ordena berean hiltzen badire. Agintza hori egin du hitzez hitz San Benuati, San Frantsesi, San Iñaziori, eta bertze hainitzeri.

        Eta ez xoilki hitzeman du zerua, bainan oraino zeruan berean sari berezi handiago bat. Huna zer dion: Bakhotxak izanen du bere lanaren araberako saria; halako moldez non, lan gehiago egin duenak izanen baitu sari aberatsagoa.

        Nork bada egin dezake lan handiagorik nola baita komentuan Jainkoari egiten den emaitza osoa?

        Bertzeak baino ausarkiago eman zare Jainkoari komentuan; ordainez harrek ere, berzeak baino ausarkiago saristaturen zaitu zeruan.

        Italian, Kanpaniako herrialdean, bazen jaun Abade aiphatu bat. Izenez deitzen zuten Zerbando.

        Usu heldu zen Kazineko komentura, adiskide handi zelakotz San Benuatekin.

        Bere komentuaren ongi bidatzeko, bai-eta bere bihotzaren sustatzeko, Zerbandok gure Sainduari galdegiten ziozkan argiak eta indarrak.

        Abade hori Kazinera ethorriz geroztik. lotzen zitzaion San Benuati, haur bat bere Aitari bezala, eta ez zion sosegurik uzten. Bethi ondotik zuen, galdeka eta othoizka. Eta maiz, eguna ez askiz, gauaz ere solasetan zauden.

        Arrats batez mintzo ziren Jainkoaz eta zeruko agintza ederrez. San Benuat oro sutan, erranago eta ausarkiago zohan; eta Zerbando bere aldetik aro-xoratua, entzunago eta goseago, bethi akhulatzen ari zitzaion.

        Oi dohatsu zirela bat eta bertzea solas gozo eta suhar horietan! Batek erran eta berzeak entzun, iragan zen denbora, eta gauerditan oraino solasean zauden. Hargatik, noizbait behexi ziren eta lokhartu.

        San Benuatek dorre batean zuen bere gela. Dorre hortan baziren bi egontoki, bat beherean eta berzea gainean. Zerbando aphalenean gelditu zen eta San Benuat gorenerat igan. Lokhartu ziren laster; bainan Benuatek guritasun guti emaiten zion gorphutzari eta jeikia zen bi orenak gabe. Leihoak zabaldurik lothu zen othoitzari. Othoitzari oro emana, begiak landaturik zerauzkan izarrez gorago, Jainko maitea han ikhusten balu bezala.

        Eta horra non betbetan argi eder batek hartzen duen zeruko eremu guzia! Illhunbeak ezeztatzen dire; izarrak ihesi dohazi: iguzkiak tenore gabe altxatu dela iduri du. Zer othe da?

        Jainkoarenganikako ageraldi bat ethorri zaio San Benuati. Argi distirant xoragarri batean ikhusten ditu bildurik mende guzietako goiti-beherak. Eta mende guzietako goiti-behera horien artean, agertzen zaio bere Ordena sainduaren ospe handia: nola harren haur maiteak bethi eta gehiago emendatuz joanen diren; nola munduaren akhabantzaraino Benedikanoek emanen dituzten laguntza bereziak arimeri eta Eliza katolikoari; bainan guziz ikhusten du zer sari eder eta berezia gozatuko duten zeruan; eta hori, ez xoilki Benedikanoek, bainan berdin komentuar khartsu guziek.

        Zeruko sari hautatu hori; Jainko onak komentuarrentzat daukan sari handiago hori, hain da xoragarria, non san Benuat oro sustaturik baitago; bertze ametsik ez du zerukotzat beizik.

        San Frantses Asisakoak bazuen bere komentuan gizon gazte bat berriki ethorria. Lotsakorra eta beldurtia zen gizon gazte hori.

        Nahi zen Franzizkano egin eta jadanik nobizian sarthua zen, bainan joanago eta uzkurrago zohan, komentuko eginbidek lotsatzen ari zuten. Emeki-emeki etsaia nausitzen zaio eta azkenean mundurat itzultzeko xedea hartzen du.

        Bainan urrikaltzen zaio Jainko maitea eta huna zer ikhusgarri ederra igortzen dion.

        Gau batez kontentu guziarekin jeikitzen da othoitzerat joaiteko. Ofizioa akhabatu ondoan, eliza trebeskatzen du eta aldare aintzinean ahuspez emaiten da Sakramendu Sainduaren adoratzeko.

        Lurrerat ukhurtua dagolarik, argi eder batek inguratzen du. Ikhusten du orduan zerutikako ageraldi miresgarri bat: hainitz gizon gazte lerro-lerro dohatzila, xuriz beztiturik, kantu erripiketan. Mendietako elhurra ez da hain garbi, ez-eta iguzkia hain distirant, nola baitire gizon gazte horien soinekoak. Norat othe dohazi? Gure fraide-gaiak behatzen diote. Eta horra non agertzen den Franzizkano bat, berriki hila; buru egiten du gizon xuriz bezti horiekin. Eta guziek inguratzen dute; egiten diozkote beren agurrak eta ongi-ethorriak; eta gero kanta errepiketan zeruari gora bidatzen dute.

        Fraide-gaiak galdegiten dio gizon horietarik bati, nondik heldu diren eta norat dohazin, eta zer den phesta hori.

        Gizon xuriz beztituak ihardesten dio: San Frantsesen haurrak gare guziak. Hil-eta zerurat sarthu ginen laster, eta orai gure anaia hunen bidera heldu gare; parabizurat eremaiten dugu gurekin, eta han gozatuko du gurekin komentuar saindueri bakharrik emana den sari berezia.

        Hitz horietan itzali zen ageraldi ederra, eta gure fraide-gaia xoraturik gelditu zen. Ordu beretik onerat itzuli zen osoki. Utzi zituen duda-muda guziak, zinez eman zen komentuko biziari eta egin zen Franzizkano khartsu.

        Orai dezagun erran Imitazionearekin:

        «Holako ontasunen orde zer bihurturen derautzut, ene Jainkoa? Ezen ez da guzieri egiten diozuten dohaina, munduari ukho egitea, eta guziak utzirik, komentuko bizitzean sartzea.

        »Oi bai, ohorerik eta loriarik handiena da zure zerbitzatzea, eta zure amoreagatik gauza guziak arbuiatzea. Zuregatik munduko atsegin ezdeusak uzten dituztenek izanen dituzte Espiritu-Sainduaren kontsolazione gozoak. Munduko arthak utzi-eta, zure loriagatik bizitze hertsiari lotzen zaizkonak, bihotzeko libertateaz gozatuko dire.

        »Oi komentuko gathibotasun ezti eta maithagarria, zeinak ardiesten baitio arimari libertatea eta saindutasuna!

        »Oi erreligioneko bizitze saindua, zeinak egiten baitu gizona aingeruen berdin, Jainkoarentzat maithagarri eta girixtino guzientzat ohoragarri!

        »Oi esklabotasun ezin aski desira eta bilha daitekena, harren bidez irabazten dugunaz geroztik ontasun guzien gaineko ontasuna, eta bethi iraunen duen bozkarioa!