X — KAPITULUA

Obedientzia edo Jauspena

        Obedientziak nahi du: 1° Jainkoari buruz egin detzagun aintzindariek manatu guziak; 2° Edozoin urratsetan, ala orrox ala nekeetan, bethi berdin lehia gaiten, deusetan eskasik egin gabe; 3° Ala kanpoz ala barnez, gorphutzez ala bihotzez, berehala eror gaiten buruzagien hitzera.

        Jainkoari buruz egin detzagun aintzindariek manatu guziak.

        Aintzindarieri obeditu behar dugu, ez beldurrez, ez indarra dutelakoan, bainan Jainkoaren ordainak direlakotz.

        Jainkoak huna zer dion:

        Ene bidez eta ene ordainez dire nausi zuen buruzagiak; eta hek eman legeak, ene nahikundeak dire.

        Jondoni Paulok ere dio:

        Nausitasunik ez da baizik ere Jainkoarenganik; ditugun aintzindariak, harrek emanak ditugu.

        Hortik ageri da gure buruzagieri jarraikiz, Jainkoari berari jarraikitzen garela, hekien manuak onets detzagun, ez gizonen araberako gogoz, bainan xede gora eta Jainkozkoz.

        Bertzela Jesusek erraiten ahal luke:

        Zuek, beheretikakoak zarete; ez zarete ni bezala gainetikakoak, zeren eta aintzindarietan behatzen baituzue xoilki gizonari. Beha zazue bada oroz gainetik Jainkoari, ezen zuen buruzagiak ene ordainak dire.

        Hemen san Thomas teologo handiak irakaspen eder bat emaiten derauku.

        Saindu hori Boloñeko hirian zagon, Dominikanoen komentuan. Eta handik bere hitzez eta bere izkribuez, mundu guzia argitzen zuen. Ez da sekulan agertu theologo hori bezain jakintsunik.

        Beraz theologo handi hori Boloñeko komentuan zen. Eroriko bat eginik min-hartu zuen zango batean. Nekez zabilan xutik. Goiz batez fraide kozinera heldu zaio:

        Aita, enekin hirira ethorri behar zare; lagunduko nauzu jatekoen erosten eta garreiatzen.

        Fraide gaizoak ez zakien mintzo zela Thomas teologoari. Eta nola Komentuetan kozinerak ere baitu bere bothere poxia; nola har baitezake bere lanetako behar duen laguntza; san Thomasek Jainkoaren manua ikhusi zuen hor. Ez zen demendrenik arranguratu. Hitzik erran gabe, kozineraren eskutik alphortxak hartu zituen, lephoan sarthu eta mainkhuka jarraiki.

        Abiatu ziren Boloñeko karriketan behera. Fraide kozinera lasterxko zabilan. Jadanik eltzea suan eta bazkaiteko tenora hurbiltzen ari, khexu zen. Zer erranen zuten komentuko jendek, ez bazuen bazkaria tenoreko mahian ezarria?

        Ba bainan teologo mainkhua ezin jarraik kozinerari! Zangotik min eta alphortxak bethetzen ari, zer nahi ikhusten zuen ezin ibiliz.

        Azkenean hiriko jendeak ohartzen dire. Ikhusten dute Dominikano hori oro akhitua, bizkarra kargaturik eta zangoa herrestan.

        Bebatzen diote hobeki eta horra non ezagutzen duten Thomas teologo handia. Oihuz hasten zaizkote fraide kozinerari, zer ari den bada, heia behar duenez hola ibilarazi teologoetarik aiphatuena, Italiako ospe eta argia?

        Ai orduan koziner gaizoa izitzen da. Bi belhaunez erortzen da bere lagunaren oinetara eta barkhamendu galdegiten dio.

        Teologo sainduak irriz xutiarazten du, erraiten diolarik:

        Zaude deskantsu, Jainkoari nago zuri jarraikiz, ezen bethi harren ordaina dut ikhusten ene buruzagi guzietan. Xoilki, ahal baduzu, ibil zaite eztikixago.

        Horra obedientziazko irakaspen eder bat. Ez da bakharra; saindu gehienek hein berekoak emaiten derauzkute.

        San Frantses gure herritarra, belhauniko zagon San Inazioren gutunak irakurtzen zituenean. Eta irakurtzen hasi baino lehen, othoitz egiten zuen obedientzia oso baten galdatzeko. Nolaz bada hori? Zeren eta bere buruzagiaren baithan ikhusten baitzuen Jainkoaren egiazko ordaina.

        Izkribatzaile balios batek erraiten du: Ikhusi ditut komentuetan aita eta fraide frango, argituak eta khartsuak, agur egiten zutela ukhurturik Superioraren gela-athean iragaiten ziren aldi guziez, Jainkoa bera han izan balitz bezala.

        Trapistetan izan da fraide saindu bat erraiten zuena:

        Ene Abadearekin buru egitera heltzen naizen aldi guziez, baztertzen naiz eta ukhurtzen, aldareko sakramendua ene aldetik iragaiten balitz bezala.

        Bai-eta askotan Jainkoak mirakulu handiak egin ditu obedientziaren goresteko. Huna bat.

        San Benuaten komentutik beheraxago bazen aintzira edo ur-zipu handi bat, itsasoa iduri.

        Saindua bere gelan zelarik, horra non Plazide urketa dohan aintzira horren hegira. Ohar gabean ausarkiegi ukhurtzen da pearraren bethetzeko eta bere bueltak urari behera aurthikitzen du.

        Uhinek laster hegitik urrun eremaiten dute. Akhabo da haur gaixoa, ez bazaio berehala norbait heltzen.

        Jainkoak argitzen du San Benuat, irakasten dio zer hersturetan den Plazide bere haur maitea.

        Aita on hori gelatik abiatzen da oihuz:

        Mauro, Mauro, egizu laster, Plazide ithotzen ari da, uretik athera zazu!

        Mauro jauzi batez jausten da San Benuaten benedizionearekin, uren gainean xutik laster egiten du, hartzen du Plazide buruko iletarik eta leihorrerat ekhartzen.

        Hegirat heldu deneko ohartzen da nola xutik ibili den uraren gainean. Harritzen da.

        Doha kuxian San Benuatengana eta zer gerthatu den erraiten dio.

        Ihardesten dio Saindu handiak ez duela harrek deusik egin mirakulu hortan; bere obedientzia zalhuak eman diola uren gainean xutik ibiltzeko indarra.

        Eta dizipuluak bere aldetik: ezetz, ezetz, mirakulu guzia aita Benuaten othoitzek egin dutela.

        Orduan mintzatu zen Plazide eta erran zioten bieri: uren barnetik atheratzearekin, ikhusten nuen aita Benuaten soina eta iduri zautan harrek ninduela osinetik kanporatzen, obedientzia sainduaren izenean.