BEHARRAREN INDARRA

        (1882)

                Airea: Atharratze jauregian

Aitak manatu zion seme bati behin,

Larrerat egurketa goizetik gan zadin:

«Hik ekhartzeko daiat zama bat han egin;

Osorik garraia zak; ez zakala arin».

Muthikoa larretik deus gabe heldu da.

«Aita, nik ez dezaket altxa zama hura.

Ontsa behatu diot, ez zazula duda,

Bakharrik ez naiteke lotzerat mentura».

Aitak: «Zer! ez hakien hik, behar bezala,

Beharra deitua den gizon bat han zela?

Hail, hots! oihu egiok lagun dakikala.

Beharra, o beharra, haugi berehala».

Muthikoa larrera itzultzen da berriz.

Egurrari so dago, hunkitzen du erhiz.

Gero oihuz hasten da bortz edo sei aldiz:

«Beharra, haugi, othoi... Beharra, hots! nun hiz?»

Nehor ez zaioela heltzen laguntzera,

Khexuz eta hasarrez hor lotzen da bera,

Bi haitaz altxatzen du zama bizkarrera;

Mila debruka gero derama etxera.

«Aita ez zen nehor han; egin diot oihu».

—«Nork lagundu hau bada kargatzen hoin zalhu?»

—«Beharrak nau bortxatu, orai ez dut dolu.

Oxala, bertze hura, debruak joan balu!»

Aitak, erraten dio: «Bethi hola egik,

Ontsa bermatzen denak indar handia dik,

Nik errana hoi huen; ez zuan bertzerik.

Jainkoak laguntzeko ez duk deus hoberik».