(MAITETASUNA)

        Zer da maitetasuna lurrean? Animan sortu oi dan landare alaia, biotz batek besteganako daukan joera gozoa, amesik ederrenaren iturburua, erbesteko gure zori bakarraren kabia, gizon bidastiaren ezti abaska.

        Baño arretaz begiratu ezkero, laster ikusiko degu maitetasuna, atsegin andien jatorri egiaz bada ere, askotan oi dala gazitazunezko itxaso biurtu. Ai, n. a.! Ezta lurrean, legortuko eztan landararik, aldakor eztan biotzik, agortuko eztan iturririk, garraztu ezin ditekean eztirik.

        Ezta lurrean garraztu ezin ditekean eztirik Beiñ baño geiagotan irakurri dituzue egiazko maitetasunak liburuetan; bear bada zuen begiz ikusi dituzute benetan maite diraden batzuk, anima biz bat eginda bezela biotzez oso gozoro alkarturik, uste ta iritzi batean, gogo ta ames berdiñetan zintzoro dabiltzala, ta orduan oartu zerate egiazko maitalien artean bataren poz ta zoriona, poz ta zoriona dala bestearentzat; bataren naigabeak ta oñazeak besteari ere samin andia dakarkiola.

        Ta erbeste onetan badakizute zorioneko loreak baño naigabearen arantzak askozaz geiago dira maitalien artean; batari edo besteari egunero dario negar malkoa; edonun edonoiz, edozergatik; naikoa zorion beñere eztaukatelako, daukaten apurra galtzeko beti bildurrez daudelako. Batez ere maitaleak ere sarri egin oi diote maitaleak beren buruai galdera keskatsu bat: «benetakoa ete da? agortuko ete zait/o? iraungo ete du?». Ta keska ori dute dute beren zori apurra ez gozatzeko. Bai, n. a.: lurreko eztiak berez darama garraztasunaren asia.

        Badakit zer esango dirazuten. Gizarteko maitasunen artean badala orratik maitetasun bat garbia, zintzoa, bizitza beziñ iraunkorra: amaren maitetasuna. Egia da. Eztago lurrean ama baño maitale oberik. Ezkaitu iñork egundaño gure amak bezela maitatu; ez esagunek, ez adiskidek, ez anai-arrebak

        Etzaituzte egundaño iñor maitatuko, ez semek, ez senarrek, ez emaztek. Iñortxok ere ez; amak geien, amak ondoen, amak maitasunik zintzo ta garbienaz. Amaren izena bera da maitale ta maitagarri, arantzarteko lore, malko guztien legorki, ta orregatik gure negar orduetan, biotzean daukagun amaren izenak berez erteten digu: ama, amatxo! O, zenbat txorakeri esan dizkigu bakoitzari geure amak! Zenbat ames egin dituzten guzaz, nolanaikoak giñala, bada gurasoentzat beti gera gu eder, argi ta jakintsu. Zenbat aldiz gozatu ditugu biotzaren samiñak ama maitearen altsoan!

        Baño ama oiek eztira betiko: askori joan zaizkigu Jaungoikoaren arpegia ikustera, uste degunez, ta beste askori oso laster joango zaizkitzute Aurki zerate umesurtz

        Orrela zan Mariaren Jesuseganako ...

        Etziran egundaño zorion betean egon. O, ez! Amaitzen dan gozamena ezta egundaño zorion betea, ta eztegu alderdi ortatik ere iñola izango. Etzuten gure amak ere semien ondoan lortu. O, ez! bere bularrean berriz estutu, bere arnasa edan... Baño laztan bat eman gabe...

                ezta d'or erukarri

                ezta ezer gari

        Bizitza berria bear degu asi, gaiztakerietako bidietatik betiko erten; Amaren irudira bakoitzari Jaungoikoak zuzen biraltzen digu gurutzea jaso, Jaungoikoaren legeari jarraitu, lagun urkoari guretzat nai degun oparia opa; Jesus Jaungoikoa biotz biotzez maitatu; gure uste, asmo, gogo ta iritziak Jaunaren mendean jarri; gure ibillera guztiak zeru alderuntz eraman. Orrela izango gera Mariaren seme-alaba onak, orrela poztu daikegu bere biotza.

        Ori eskatzen dizuten gaur Mariaren izenean.