LII. KAPITULUA

Jesus bizten da

Matt. 28.

        Magdalenak eta haren emazteki lagunek lehiarik handiena zuten heltzeko Jesusen hobiaren gainerat. Ordean, larunbata zelakotzat, egon ziren harat gabe biharamuneraino. Bidean zohazela, elkharri galdetzen zioten: nork khenduko du hobiaren gaineko harri pisua? Bere lehia guziaren erdian, berantegi hedatu ziren Jesus ehortzia izan zen lekhurat. Atheraia zen hobitik hek harat orduko. Argia urratzearekin batean, yustiziaren iguzkia ilkhi izan zen herioaren ilhunbetarik bere bothere bakharraz, eta erran zuen bezala, hirur garren egunean. Ordu hartan ikharatu zen hobiaren ingurutako lurra; zerutik yautsi zen aingeru batek khendu zuen Jesusen gorphutza estaltzen zuen harria, eta yarri zen harri haren gainean. Haren bisaiak izarniatzen zuen argizagi batek bezala, eta haren soinekoak elhurra baino xuriago ziren. Han ziren soldaduak laztu eta ikharatu ziren; erdi hillak ziruriten. Bere izialduratik altxatu zirenean yoan ziren, ahal bezala, aphez-handiaren, eta legeko doktoren ganat, eta eman ziotzoten hobiko berriak.

        Nolakoa etzen izan emazteki saindu heien espantimendua ikhusteaz etzela gehiago soldadurik hobiaren ingurutan, altxatua zela hango harria, eta Jesus etzela haren barnean!

Maria Magdalenaren bihotza zaurthua izan zen damurik minenaz: bihurtu zen Yerusalemerat, eta erran zioten apostoluei edekia zela hobia, eta etzuela han kausitu bere nausi maitearen gorphutza. Lekhuaren gainean gelditu ziren emaztekiak ere ezin konsola zitezkeien, eta etzakiten zer egin. Herstura hartan zirela, ikhusi zituzten bi aingeru gizonaren iduriaren azpian. Hetarik batek erran izan zioten: emaztekiak, etzaiteztela izi; badakit gurutzefikatua izan den Jesus bilhatzen duzuela: biztu da; ez da hemen; zatozte ikhusterat ehortzia zen lekhua. Lehia zaitezte erraterat haren dizipuluei, bereziki Piarresi, Salbatzaillea hek baino lehen izanen dela Galilean, eta han ikhusiko dutela astiroki berak agindu zioten bezala. Emazteki hek lothu zitzaizkon Yerusalemeko bideari ikhara eta bozkarioa bihotzean.

        Arte hartan Magdalenak bathu zituen Yaun-doni Petri eta Yaun-doni Yauni: erran zioten, nigarretan, altxatu zutela hobitik haren nausi onaren gorphutza, eta etzakitela zer egin zuten hartaz. Ezin egon zen bihurtu gabe berriz ere hobirat: aurkhitu zituen bi aingeruak erran ziotenak: emaztekia, zergatik egiten duzu nigar? Magdalenak ihardetsi zuen: nigar egiten dut zeren eraman duten ene Jainkoa, eta zeren ez dakidan non ezarri duten. Hitz hauk erratearekin, egin zituen zenbeit hurrats gibelat, eta ikhusi zuen Jesus zeinak erran baitzion: zergatik egiten duzu nigar? Noren bilha zabiltza? Magdalenak etzuen Jesus ezagutu: hobia zen baratzeko baratze-zainarentzat hartu zuen: sinhetste hartan erran zion: zuk altxatu baldin baduzu ene nausi onaren gorphutza, othoizten zaitut, erran diezadazu non eman duzun, eta eramanen dut nerekin. Orduan Jesusek deithu zuen bere izenaz erraten zioela: Maria. Hitz hau entzun bezain sarri, Mariak behatu zion mintzo zitzaionari, eta ezagutu zuen Jesus bera zela; erran zion: o! ene nausi ona: artiki zuen bere burua haren oinetarat, eta nahi izan zituen besarkatu. Jesusek gibelatu zuen hartarik, eta manatu zuen haren dizipuluei errateaz zer ikhusirik heldu zen.

        Nork hemen erran zertarainokoan heltzen zen Magdalenaren orduko bozkarioa. Eraman zuen berehala berri handi hura dizipulu guzietarat. Bathu zituen bidean bere emazteki lagunak Yerusalemerat bihurtzen zirela bihotz-min handirekin: erran zioten Jesus biztu zela, ikhusi zuela berak, eta hartaz mezutua zela berri handi haren dizipuluei eramaterat. Magdalena hunela mintzo zela, Salbatzaillea agertu zen emazteki damuztatu heien begietarat. Eman ziren berehala bozkario guzietan, eta adoratu zuten, ahuspez, bere nausi dibinoa. Salbatzailleak erran zioten hedatzeaz haren apostolutarat haren biztearen berria. Apostoluek ametsentzat hartu zituzten heien erran guziak.

        Hobiaren ingurutan emanak izan ziren soldaduak mintzo ziren gerizerik gabe Jesu-Kristoren bizte mirakuilluzkoaz, eta horrek damu egin zioten sinagogako doktorei; bildu ere ziren elkhar ganat konpartitzeko, bere artean, nola behar ziren hartu soldaduen alderat. Eman izan zioten dirutze handi bat erran araztekotzat lokhartu zirela, eta dizipuluek altxatu zutela ordu hartan bere nausiaren gorphutza. Bakharrak gerthatu ziren soldaduen gezurra sinhetsi zutenak.

        Salbatzaillea biztu zen egun berean haren dizipulutarik bia hedatu ziren Yerusalemetik Emaus zaritzon herri baterat: solasen zohazela, Jesus hurbildu zen heien ganat. Iduri zuen biderante bat. Galdegin zioten dizipuluei zertaz zuten solas, eta nondik heldu zen hekin tristezia. Hetarik batek, Kleofas deithzen zenak, ihardetsi zion: bakharra ahal zara Yerusalemen zer iragaten den ez dakizuna. Jesusek galdegin zion: zer iragaten da bada? Kleofasek ihardetsi zion: nola? Ez dakizu bada aphezeen printzeek eta sinagogako doktorek kondemnatu dutela gurutzean hiltzerat Jesus Nazarethkoa hitzez bezala obrez ere hain handia zen profeta hura? Igurikitzen ginduen libratuko zuela Israel guzia, berak ere eman zarokun hala eginen zuelako esperantza: bizkitartean hirur egun badu hilla dela, eta deusere ez da ageri, egia da bada, entzunak garela biztu dela; ordean miratu dugunean ehortzia zen hobia, ez dugu han aurkhitu: egia da oraino hobiaren ingurutan ziren bi aingeruek seguratu gaituztela biztu dela.

        Salbatzailleak erran zioten di dizipulu hei bere ohiko arraitasunarekin: o! zoroak, eta sinhetste aphurra eman duzuenak profeteen erranetan. Ez zinakiten bada Jesu-Kristok hala pairaturik behar zuela bere lorian sarthu? Emausko herrirat zirenean, elkharrekin ostatatu ziren. Jesus eman zen mahainean bere bi dizipuluekin, hartu eta benedikatu zuen ogia, eta eman zioten. Ordu hartan ezagutu zuten bere nausi maitea; ordean galdu zuten berehala begietarik.

        Dizipuluak miretsiak egon ziren ez ezagutzeaz orduraino Salbatzaille adoragarria. Altxatu diren lehiarekin mahainetik, eta ez zituzten nahi bezain laster yakintsun egin apostoluak, ikhusirik heldu ziren gauza espantagarriez.

        Dizipuluen bihotz mina handia bide zen ikhusi zutenean gurutzearen gainean hiltzen bere nausi maitea; ordean heien bozkarioa oraino urrunago hedatu zen Salbatzaillea biztu zenean hillen artetik. Heien damuak eta tristeziak etzuten iraun hirur egun baizik; ordean heien bozkarioak iraun zuen bizi izan ziren bezanbat. Ala baitzuten zertaz kontsola ukho egin izateaz munduari Jesu-Kristori yarraikitzekotzat! noiz finkatuko dugu gure izpiritutan egia bat arrazoinak eta zuhurtziak irakhatsten darokutena? Noiz sinhetsiko dugu Jainkoaren maitatzean eta zerbitzatzean datzala gure zoriona, den errhokeriarik handiena dela mundua maitatzea, gure deskantsua behere huntan bilhatzea? Egun bat ethorriko da zeinetan ezagutuko baidugu Jainkoa dela bakharra gure bihotzak merezi dituena, eta bilhatu behar duguna; ordean ala dorphe eta ikharagarri baida yakitea errebelatu garela ezin sarthuko garenean utzi izan dugun bide on eta salbagarrian!

        Nihork ezin konprenituzkoa da dizipuluen bozkarioa ikhusi zutenean bere nausi adoragarria hillen artetik biztua; ez dugu hek baino arrazoin gutiago bozkario bera izatekotzat. Hil izan den bezala guzientzat, biztu izan da orobat guzientzat. Jesusen sofrikariek eta heriotzeak behar gaituzte erakharri hartzerat pazientzia saindu batekin heldu diren atsekabe guziak, eta lorioski biztu dela orrhoitzeak bortitztu behar ditu gure fidantzia eta esperantza. Gaiten seguratuak gure gorphutzak ere biztuko eta ilkhiko direla, egun batez lurraren barnetik, eta heriotze saindu bat egiten badugu, biziko direla eternitate guzian zeruko erresuma dohatsuan.