XXXII. KAPITULUA

Nolakoa den Ebanyelioaren araberako
pobreziaren gollardoa

Matth. 19.

        Apostoluek ezagutu zuten Jesusen erranetarik dohatsu zirela besarkatu baitzuten ebanyelioaren araberako pobrezia; horra zergatik Yaun-doni Petrik galdegin zion bere eta bere apostolu laguneen izenean: nausia, ikhusten duzu guziez gabetu garela nahiz zuri yarraiki, eta bizi zure abisu zuhur eta exenpluen arabera. Ordean zer behar dugu iguriki gollardotzat?

        Zuen saria (ihardetsi zuen Jesusek) handia, eta iguriki ahal dezakezuen baino handiagoa izanen da. Behinik-behin, eginen dut lurreko nazione guziez eliza bat; eta hark eginen du ene populua eta ene primuza; Israelgo hamabi tribuek orai arteraino egin izan duten bezala, eta zuek izanen zarete nazione hek guzien yuiatzailleak. Hil guziak biztuko diren egun handi hartan, ikhusiren da orai zuen idurikoa zaitzuen gizon hura maiestatez gaindi egina, bere loriaren tronuan yarria, eta ekhartzen duela bat-bederaren behin bethiko zorionaren, edo zorigaitzaren sententzia.

        Yuiamendu lazgarri hura emanen denean, izanen dire zuentzat yar-lekhuak zeruan. Yarraiki izan zaizkidate, ene lehenbiziko ministro izan zarete, zuzen da beraz izan zaitezten ene aldean yarriak nik bezala zuek ere kondemna detzatzuentzat zuen hitzak entzun nahi izan ez dituztenak, eta bere buruen galtzerat hari izan direnak.

        Zuen gollardoa ez datza bakharrik erranik heldu naizenetan. Ez duzue, zuen pobrezia guziaren erdian, deuseen eskasik izanen mundu huntan berean. Ene hitzean aurkhituko naute bere ontasunak eta bere ahaideak utziko dituztenek ene ohoretan, eta heltzekotzat ebanyelioak manatzen duen perfekzionerat. Bai (Jesu-Kristo mintzo da bethi) saristaturen ditut mundu huntarik beretik bere etxeak, edo bere anaiak, edo bere burasoak,edo bere emazteak, edo bere umeak, edo bere lurrak utzirik, niri yarraikiren zaizkidanak. Halakoei emanen diotet utzi duketen baino ehunetan ontasun gehiago. Emanen diotet oraino nahi bezanbat laguntza aitzinatzekotzat berthutean; berriz izpirituko eta bihotzeko bake gozo bat haragiak, odolak, mundu guziak ere eramanen ez diotena; aitzitik bethi berekin izanen dute bake maitagarri hura bere pobrezia dohatsuan, zeinak itzultzen baiditu atsekabea atseginetarat, eta bidegabea irabazitarat.

        Gauza guziei ukho eginen diotenek niri yarraikitzekotzat iguriki behar dute (dio oraino Jesu-Kristok) bertze fagore bat infinituki preziatua: hillen dire sainduen heriotzeaz, eta bizitze labur, eta lazeriez bethea den huntarik lekhora, ardietsiren dute behin bethiko dohatsutasuna.

        Deusere zuzenagorik nola nork bere ahaideen maitatzea. Jainkoak manatzen ere daroku hala egiteaz; ordean erraten daroku, denbora berean, ukho egiten ez dioenak haragiari, odolari eta bere buruari, bakharrik hari yarraikitzeko, ez duela zeren uste izan haren dizipulu dela. Deusere hitz hauk baino klaragorik; ordean nola onhetsten ditugu? Salbatzaillearen nahiaren eta manuaren arabera bizi othe gara! Ez da egia, askotan ekharriagoak garela, gure kontzientziaren bidegabetan bada ere, yarraikitzerat ahaidei, adiskidei, hitz batez, munduari ezen ez gure Salbatzaille adoragarriari? Othe dugu bada martirek etzuten ebanyelio bat, hek ezagutzen etzuten bertze bide bat zerurat heltzekotzat! Ez, ez, lege bera dugu, bethetzeko, bide bera jartzeko; beraz nausi beraren dizipulu izatekotzat, hek bezala utzi behar dugu, bihotzez, mundua, eta bilhatu, gauza guzien gainetik, gure salbamendua.