XLVII. KAPITULUA

Jesu-Kristo Anasen eta Kaifasen aitzinean

Matth. 26.

        Yuduek eskutarat zutenean Salbatzaillea, eraman zuten lehenik Anasen aitzinerat. Hura zen aphez-handi urthe hartan. Anasek egin ziotzon zenbeit galde bere dizipuluen eta bere doktrinaren gainean. Salbatzailleak ihardetsi zion etzela behinere gerizean mintzatu, haren doktrina ezagutua zela gazter guzietan, aski zuela galdetzea hura entzun zutenei zer irakhatsten zioten. Ingurutan zen aitzindari batek gaitzetsi zituen Salbatzaillearen hitzak, eta izan zuen atrebentzia behar-ondoko bat emateko nausi dibinoari, erraten zioelarik hala behar zenez bada aphez-handi bati mintzatu? Jesusek pairatu zuen laido humiliagarri hura Jainkozko emetasunarekin. Erran zion gizon dohakabe hari: Baldinetariak gaixki mintzo banaiz, erakuts diezadazu zertan huts egiten dudan; ordean ungi mintzo banaiz, zertako yotzen nauzu?

        Arte hartan aphezeen printzeak bildu izan ziren Kaifasen etxerat. Salbatzaillea eramana izan zen hekin aitzinerat bere yuiamendua hartzerat, gaixtagin bat izan balitz bezala; etzuten lekhukotasun beharrik Jesusen kondemnatzeko, bere baitarik ekharriak ziren haren gal-arazterat: ordean errana izan etzadintzat arinkiegi yuiatzen zutela, eta legearen erregelak begiratu gabe, irabazi zituzten zenbeit lekhuko faltso erran zutenak entzun zutela Salbatzaillea erraten, esku guzia bazuela lurrerat artik-arazteko Jainkoaren tenplua, eta haren erreberritzeko hirur egunik barnean. Egia da Salbatzaillea mintzatu zela lekhuko faltsoek zioten bezala; ordean bere gorphutzaz mintzo zen: erran nahi zuen hillen zela, eta lorioski atherako zela lurretik hirur egunen buruan. Lekhuko faltsoak etziren konpuntzen bere erranetan, eta heien akusurik handienak etziren aski gizon baten gal-arazteko.

        Aphez-handiak ikhusirik Jesus ixillik zagoela, altxatu zen, eta erran zion: manatzen darotzut, Jainko biziaren izenean, errateaz zu othe zaren kristo, Jainkoaren semea. Ungi mintzo zara (ihardetsi zuen Jesusek), bai, hura bera naiz; ordean ez duzue sinhetsiren, eta ez nauzue largatuko. Halarik ere, laster ikhusiko duzue gizonaren semea (izen hau hartzen ohi zuen Salbatzailleak mintzo etzenean bere gizontasunaz baizik), laster ikhusiko duzue gizonaren semea yarria bere aita guziz botheretsuaren eskuineko aldean zeruko hedoi baten gainean ethortzen. Aphez-handiak entzun zitueneko Salbatzaillearen hitzak, hautsi zituen bere soinekoak (hori zen blasfemioa bat entzun zuelako seinalea) eta abiatu zen boza altxaturik erraten: blasfematu du: ez dugu bertze lekhukotasun beharrik. Zer zaitzue bada? guziek ihardetsi zuten merezi zuela heriotzea, kondemnatu ere zuten hartarat.

        Zer humiliazione espantagarri! Zer konfusione laidotsu mundu guziaren Salbatzaillearentzat ikhusteaz bere burua idoiztatua, gezurtitzat, profeta faltsotzat hartua! Zer? Jesu-Kristo, gizon guzien yuie soberanoa, saindutasuna bera dena, eramana da bada yuie gaixtagin baten oinetarat! Kondemnatua bada gaixki egillerik handiena bezala, bere bizia galtzerat!

        Jesu-Kristo loriaren erregea, aingeruek ikharan adoratzen dutena, largatua da soldadu errabiatu batzuen trufa eta fulia guzietarat, gau oso bat iragaterat hekien dosteta, kolpe, eta intsolentzia guzien erdian! Haren gorphutz garbi eta sakratua emana da sarraskitan! heuk guziak zergatik? ene salbatzekotzat. O! amudio ezin konprenituzkoa, eta sekulan ezin aski pagatuzkoa!