Gorka Trintxerpe

 

KALEKO UMEA

 

Ba bait zen behin

hieltsozko lehio meharreko jeranioa

eta ladriluzko pareteko lauki erretratoduna

eta azerako lauki trixtean berriz

—burdinezko kartzelez, autoetako protekzioz—

azi zen olmoa.

Ba bait zen orduan

olmo trixte trixte hura

—arbol erromanoa—

zuhaitz hautsez betea

kaleetako burrunban

herstutasunean bulkaka

jendarteko anima bakarti hura

azeretako ur zikinetan

iturritako ur orban gabea

xurgatu nahiean zebilen

gizaki egarritsu hura

baina oihan eta basoak

amonaren ipuinak

kondairak

gogortzen zitzaizkion

arrakatzen

hausten...

 

Herria ordea

herritarrak alegia

ez zitzaizkion bertaratzen

ondoratzen

egokitzen...

 

Nabari da eta ba derama

ikarariak erantzuna

ba bait dakigu ba dela

askatasun oihartzuna...

 

Ume atera zen

kale pobrera ate herstutik

eta olmoak

«kaixo» esan zion

txolarreak agurtu zuen

zerbeza kajak eta makinak

ezgutu zituen bar batean

kaka egiten duten egazti batzuk

usoak izena dutela ohartu zen

eta otsail batean

—huelga izandu zen hartan alegia—

igarotako goseak

betirako

—betikotasunerako—

ezarri zion bere izaerari tankera:

txolarrea eta jeranioa

plastikoa eta olmoa...

 

Nabari da eta ba derama

ikarariak erantzuna

ba bait dakigu badela

askatasun oihartzuna...

 

Teilatu iskinetan, agerian

jotzen dute larrua usoek

atarietan egiten gainka zakurrek

gorrotoaren irreberentziaz

amorruaren eragin eroaz

kastitarearen lirio guztiak

akzido urikoz erre ondorean

jeranioaren boluptuosiodade txolarrezua

putreoki dastatuz

-—ba bait zen egun hartan zeren negar egina—

izadiaren aldarean

hogeitabost «birgotako» odola ixuri zuen

eta geroztik

olmo batek trixteki

burua makurtu du bi aparkamendu sor ditezen

jeranioari floreroa haizeak bota dio

eta ibilkariek salda berdoska bihurtu dute

eta geroztik

amets egiten du berriro

eta eskatzen eta erregutzen

—ondoreari—

herrien askatasuna

eta gizonen berdintasuna

nabari bait da deramala

ikarariak erantzuna

ba bait dakigu ba dela

askatasun oihartzuna...